Sanat Çalışmaları & Medya

Tüm Gönderiler

Dokuz ay taşıdım mezarda kalbimi
Ve bir ölüyü doğurdum sonrasında.

Çok zaman önceydi, aşkı unutmuştuk
Ne Moskova'nın o beyaz gecelerinde
Ne ürkek rüzgârlarında Smyrna'nın
Yaşamaya dair bir an bulunmuştu.

Sırra kadem basan bunca ağıt peki,
Günleri ağrıtsın diye midir; ancak,
cellâdım gözlerindeki bulutlardır.
Süzülürse yağmur, boyun eğmek mübah.
Bilmem niye her sözün şivekârdır
Gökler suskun, Haziran'da ölmek günah.

Bir yangın, hangi günü anımsatır
Hangi hırsın tadı kaldı damağımda
Kırk satır güneşle ovdum yüreğimi
Bıçağın soğukluğunu kanıksadım.
Anladım yaşamak niçin güzeldi.
Varto'da kalmıştı oysa bir yanım

Gökleri kaplar şimdi efsunlu bir sihir
ve baharın şenlikçisi bu kumral yüz.
Bakışlarındaki ihtişamlı kibir
belki yaz getirecektir, belki güz.

Lodos durdu, bense özlemeyi seçtim
Hatrı kalır gibiydi puslu bir ânın.
Ne kadar mânâsı vardı bizim için
Onca karanfille saklı hâtıranın?

Her günüm bin sorgu, gecelerse gümrah
Cellât küskün, Haziran'da ölmek mübah.

Haziranda Ölmek Mübah

Hasan Kocabaş

Dokuz ay taşıdım mezarda kalbimi
Ve bir ölüyü doğurdum sonrasında.

Okumaya Devam Et >>

İnce ince doğradı köy peynirini. Mut’tan teyzesine ısmarladığı kırık yeşil zeytinleri yağladı, kekikledi. Tahinle pekmezi kıvamınca karıştırdı. Sabahları ıhlamur içmeye alıştırmıştı kendini. Çayı yorgun düşülen akşamın ödülü ıhlamuru ise yeniden başlıyor olmanın ümidi sayıyordu. Geniş cam balkondan gün batımlarını izlemek mümkündü ancak sabahları fazla soğuk oluyordu oturmak için. Mutfaktaki masanın üzerine koydu apartmanın altında yeni açılan fırından aldığı simitlerle birlikte nevaleyi. Yaşamanın kanı ısıttığı, damarları gevşettiği, gözü ışıttığı bir andı bu. Sabah mahmurluğu dedikleri gece görülen rüyaları hatırlama çabası sayılacaksa işte bu mahmurluk da ilişiveriyordu ışıklı anlara.

Ne kadar zaman geçmişti bu şehre geleli? Kimleri tanımış mutlu olmuş, kimleri tanımaktan usanmıştı? Hangi işin ucundan tutmuştu da bir işe yaradığını hissetmişti? Bunlar az çok cevabı olan sorulardı. Bundan sonra ne olacaktı? İnsanın göğsünü durmadan çubuklayan soru buydu. İnsan geçmişine bakıp kaybolan parlaklığını hüzünle anarken gelecek denen sis bulutunun içinde bin endişeyle ilerlemek zorundaydı. Halbuki şimdi ne kadar da sakindi. Mutfağın parlak ışığı; peynirin süt beyazını, zeytinin yeşilini, ıhlamurun sarıdan kırmızıya meyleden tatlı rengini billurlaştırıyordu. Renklerdi belki hayatı çekilir kılan, insanı şaşırtıp duran, durmadan değişip duran renklerdi. Tanrı vergisi dedikleri bu olmalıydı. Beyazdan siyaha kadar on binlerce tonuyla dünya renkli bir yerdi işte.

Eşyada olduğu gibi insanlar da renklerden ibaretti. Kimisi soğuk beyaz, kimisi gün ışığı sarısı, kimisi ateş kırmızısı, kimisi keder karası. İnsan kendi yüzünü göremediğinden muhatap olduğu renklere bürünür daha çok. Dünya denen bu bağda, bir korukta, bir dalın başına bela olmuş bir salkımın dokunsan düşecek bir tanesi gibi... Asılı kaldığı korukta toprağa sarkık bir vaziyette bakar durur diğer tanelere. Toprak ki hem besler hem de döneceksin yine bana diye iştahla, sabırla bekler onu. Bu bağ içinde diğer koruklarda, diğer dallarda benzer binlerce hikâye sürüp gitmektedir.

Kendini metaforik düşüncelere kaptıracak bir vakitti işte, çok görülmesin. “Rengi gökyüzünde solan dünyada” diye kalbinin burukluğunu haykıran Abdal Neşet’in “Bize bir zevk-i tahattur kaldı/Bu solan gölgelenen dünyada” mısralarının sahibi Ahmet Haşim’den haberi var mıydı bilemiyordu ama dünyadaki varlığın bir anlık parıldamadan, cevherin hangi taştansa onun tabiatıyla kesilmez ışığa bir renk vermekten ibaret olduğunu bu iki şairin zihninde eşleştirdiği mısralarıyla hatırlıyordu.

Kalabalık bir şehirden gelmişti buraya. Esas kalabalığın insanın şu kuru başında olduğunu kafayı ıssızlaştırmadan dış dünyayı seyreltmenin bir faydasının olmadığını hatta dışardaki hengamemin ritmine katılmanın kafayı sıyırmaktan insanı alıkoyduğunu ıhlamurun renginin sarıdan turuncuya dönüştüğü şu anlarda bir kez daha idrak ediyordu. French press içinde dolaşan kuru küçük ıhlamur çiçeklerinin özverisini hayranlıkla izledi bir süre. Üstlendikleri rol bitmiş, sahneden çekilmenin vakti gelmişti. Bir oyun yönetmeni titizliği ile işini olabildiğince iyi yapan bu kuru küçük ıhlamur çiçeklerinin üzerine bordo kırmızı renginde bir sahne perdesi niyetine ince süzgeci yukarıdan aşağıya doğru indiriverdi. Öz, suya karıştı, renk kıvama ulaştı. Daha fazla kalmanın bir anlamı yoktu. Daha fazla kalma inadı değil miydi her şeyin tadını kaçıran, acılaştıran. Demi kocamış derler mesela çay bayatladıysa. Demlenmeyi beklemek ne kadar gerekse demi kocatmamak da bir o kadar önemli meseleydi.

“Dost düşman bakışırken, tabuta yakışırken canımı al Allah’ım!” diye dua eden annesinden bahsetmişti ona bir gün şadırvanda abdest alan hacı amca. Kendisini dinleyen bir çift kulak bulmuşken hazır biraz daha yakınlaşıp “Şimdi anlıyorum anamın 57 yaşında kabul olan duasını. Tüm arkadaşlarım göçtü gitti, evde kendi torunumla dahi konuşacak iki kelimem kalmadı.” diyerek dertlenişini hatırladı french press’den bardağına aktarırken rengi turuncuya dönen ıhlamuru. Demlenmek biraz da soğumak, kaynayan suyu uslandırmak demekti. Sabah da iyice demini almış, yeni bir başlangıç vaadiyle karşıladığı adamı dünün, bugünün ve yarının birbirine girmiş hatıraları, telaşları ve kaygılarıyla yorgun düşürmüştü. Ihlamurun rengi vücudunda neye dönecek ve onu hangi renge dönüştürecekti. Bunu asla göremeyecekti.

lhlamurun Rengi

Orhan Gazi GÖKÇE

İnce ince doğradı köy peynirini. Mut’tan teyzesine ısmarladığı kırık yeşil zeytinleri yağladı, kekikledi. Tahinle pekmezi kıvamınca karıştırdı. Sabahları ıhlamur...

Okumaya Devam Et >>

Taptâze heveslerle vurulmuş
Rûhum her ateşten daha insan

Âşıklara dâir nice destan
Ondan dökülen kanla kurulmuş

İster misin ilhâmı yitirsin
Ya arza kızan cevheri şâir,

Bir gizli bakış, mermi vesâir
Gelsin de şu feryâdı bitirsin?

Müdafaa yahut Acet'e Not

Abdullah Veli Uçar

Taptâze heveslerle vurulmuş
Rûhum her ateşten daha insan

...

Okumaya Devam Et >>

Güneş bulutlarla inatlaşıyor, biraz daha baş çıkarabilmek için ışıldayıp duruyordu. Güzü herkes biraz gözü kısık karşılar. Öyle ki hüzün, şu güz akşamüstlerinde kendine tercüman olacak nağmeleri seçer; rüzgâr ansızın yön değiştirir, ömrün ince tülü iç geçirip havalanır, yeşil yapraklar kendinden usanmış ve kendini bile isteye sarıya çaldırırdı. Tüm bunlar olup bitmez hiç bitmeden olup dururdu. Nereden geldiğini unutacak kadar bir güz esrikliği vardı sanki herkesin başında. Herkes de kimdi? Şimdi varsa hemen sonra yerini bir başka herkese bırakıp kaybolan, sayılamayan bir karartı mıydı? Her biri bir başkaydı ama her birini tanımaya kimin ömrü yetecekti? En iyisi hiçbirine karışmamaktı. Herkes deyip geçmeyi bilmek gerekti.

Parmak ve yanak izleriyle kirlenmiş bir pencereden bunlar görünüyor ve böyle şeyleri düşündürüyordu Selim Civan'a. Kendisi ismini pek hatırlamazdı sorulmadıkça. Unutmazdı ama çok hatırında da tutmazdı. Bu ismi şimdi aratsanız google size bir şey söylemez bu sebeple isimde bir keramet aramayın. Selim Civan, otuz dokuz yaşına nasıl geldiği konusunda bir fikre sahip değildi. Hayatta kayda değer bir şey olmadığını düşündüğünden olacak hafızasını çok yormamıştı geçen yıllar boyunca. Yaşadıklarının çetelesini tutmak, onlara insanları şahit tutmak, yıllar sonra bu şahitleri toplayıp bu lüzumsuz çetele defteri üzerine konuşmak ona oldukça anlamsız geliyordu. Anlam aradığından değildi, lafın gelişiydi. İnsanın andan kaçmak için geçmişini didikleyip durması, yitirdiği parlaklığına hüzün dolu gözlerle bakması ona aptalca geliyordu.

Selim Civan, bu kirli camın önünde bulunduğu şu ana kadar dünya üzerinde hangi boşluğu doldurduğu konusunda kendisine sorular sormamış birisiydi. Başı yaşından aşkındı. Saçlarını şimdilik unuttuğu belki de hiç hatırlayamayacağı gençlik sevdasında yellere savurmuş, o sevdadan kaçayım derken tutulduğu fırtınalardan ise canını zor kurtarmıştı. Bir liman aramadı kendine, dalgalarla boğuşacak kadar cesareti de yoktu. Bakıp durmak onu kendince güvenli bir yerde tutuyordu. O, şöyle değil de böyle olsun diyen bir adam olmadı hiç. Elinden gelmeyen dilinden de gelmiyordu yani. Evine uzak sayılmayacak bir yerde Çıraklık Eğitim Merkezi denilen bir kuruma çıkmıştı tayini yakın zamanda. Çırak adaylarına şiirin ahenginden, hikâyenin unsurlarından, romandaki çatışmalardan bahsetmesi gerekiyordu artık. Maaşını bu gerekliliğe borçluydu.

Tesviyecilik, Tornacılık, Frezecilik, Taşlama Alet Bileme, Soğuk Demircilik, Kaynakçılık, Kuyumculuk, Sıhhı Tesisatçılık, Elektrik Tesisatçılığı, Bobinajcılık gibi alanlarda çıraklık eğitimi alan öğrencilerinin hayatla kurmaya çalıştıkları temas, Selim Civan’ın parmak ve yanak izleriyle kirlenmiş camdan bakışından daha değerliydi kuşkusuz. Onların karşısında elinden bir iş gelmeyen, maharetsiz ve tembel bir adam olarak hissetti kendini. Perçemlerini yüzünü örtecek kadar uzatmış, beyaz gömleklerinin yakasını iki düğme açmış, fazlasıyla dar ve kısa paça pantolonlarının altına beyaz sporlarını çekmiş bu delikanlılar taşı sıksa suyunu çıkaracak cinsten, dünyada yaşayabilmenin tüm kısa yollarını çözmüş bir eminliktelerdi. Muhtemelen Kuaförlük, Cilt Bakımı ve Güzellik bölümündeki kızlarla öğle arası, okul çıkışı bir yerlerde buluşmanın yollarını arıyorlardı. Selim Civan onların karınlarında gezen kelebekleri görüyor

gibiydi. Gözlerindeki parlaklığa, kaygısızlığa ve filintalığa her bakışında hayran oluyordu. Derse karşı ilgi beklemiyordu onlardan doğrusu bir hatıra da kalsın istemezdi. Sadece ve her zamanki gibi yollarının hasbelkader kesiştiği şu sınıfta dünyaya deli fışkınlar savurup duran gençleri izliyordu şimdi kalın, kirli gözlük camının arkasından. Gençlerin güze küskünlüğü yoktu. Onlara her mevsim bahardı. Kış bile damarlarında akan kanı soğutmaya yetmiyordu.

Zil çaldı -güya- ders bitti. Sıraları ayaklarıyla ittirip kalktılar ayağa hemen delikanlılar. Selim Civan’ın oturduğu masaya yöneldiler birbirleriyle yarışarak. Kendi nesline göre oldukça uzun ve görkemli bu ergenlerin üzerine üzerine gelmelerinden ürperdi ve korktu. Dengesi bozuldu oturduğu yerde, cam tarafına doğru kaydırdı sandalyesini. Ne oluyor diye soracaktı ki öğretmen masasının arkasına konulmuş bölmeli cep telefonu dolabını fark etti. Yüzünü tamamen cama döndü hızlanan kalp atışlarını teskin için. Biraz önce bulutlarla cebelleşip duran güneş, kazandığı zafere daha fazla tutunamamıştı.

Cam Arkasında Bir Kayıtsız

Orhan Gazi GÖKÇE

Güneş bulutlarla inatlaşıyor, biraz daha baş çıkarabilmek için ışıldayıp duruyordu. Güzü herkes biraz gözü kısık karşılar. Öyle ki hüzün, şu güz akşamüstlerinde kendine

Okumaya Devam Et >>

Latife Tekin, Berci Kristin Çöp Masalları’nda Çiçektepe adlı bir gecekondu mahallesinin kuruluşunu, bu mahallede yaşayan insanların hayatlarını, köyden kente göçen insanların şehirde yaşadıkları çeşitli sıkıntıları ele alır. Daha iyi bir gelecek için köyden kente göç eden insanlar, umut ile çaresizlik duyguları içinde büyük şehirde var olma mücadelesi verir. Romanda göç edilen şehrin kuralları ile geldikleri kırsalın kuralları çatışma içindedir. Berci Kristin Çöp Masalları’nda yazar, çöpün kenarında kurulan Çiçektepe gecekondu mahallesindeki yaşamı büyülü gerçekçi bir anlatımla, düşle gerçeği harmanlayarak anlatır. Bu yönüyle yazar, gerçeği masalsı bir atmosfer içinde okuyucusuna sunar.

Köyden kente göç eden insanların kentte yaşadığı sıkıntılar, Berci Kristin Çöp Masalları’nda ele alınan konulardan biridir. İşsizlik, yoğun çalışma hayatı, fabrika işçilerinin patronlarca ezilmesi, geçimini çöplerden sağlamak gibi pek çok sıkıntı Çiçektepelilerin yaşadığı sıkıntılardandır. Çiçektepeliler umut ile çaresizlik döngüsü içinde yaşamaktadırlar. Örneğin ilaç fabrikasından çıkan, konducuların “fabrika karı” dedikleri zehirli toz mahalleleye hastalık yayar. Fabrika sahibi, Çiçektepelilerin ayaklanmaması için tüm mahalleye yoğurt dağıtır. Gecekondu halkı, kendisini sömüren fabrika patronlarının ufak hediyeleriyle kandırılır, âdeta onlara boyun eğer. Romanda buzdolabı fabrikası sahibi Bay İzak, fabrikasının verdiği zarardan etkilenen Çiçektepe halkına süt dağıtır: “Buzdolabı gazından boğulan kondulara süt dağıtılacağını açıkladı. Konducuların ağzına süt akıtıp yoğurt çaldı. Ardından fabrikasının yanı başına konducular için cami kurdu. Konducuların kabaran öfkeleri, Bay İzak’ın bir yıl boyunca her gün kondularına dağıttığı birer kilo sütün kabaran köpükleri gibi söndü.” (s. 66) Servet Erdem’in “Büyülü Gerçekçilik ve Halk Anlatıları” adlı makalesinde belirttiği üzere “… büyülü gerçekçi yazarın bir amacı da sömürgeciye yanıt vermek, onun baskılarıyla yitirdiklerine geri dönmek, kendini anlatmak fakat bunu kendine özgü olandan yararlanarak yapmaktır.” Roman boyunca Çiçektepe halkının duyguları bazen fabrika sahipleri, bazen siyasi parti temsilcileri, bazen de din adamları tarafından sömürülür.

Berci Kristin Çöp Masalları’nda büyülü gerçekçilik akımının yansımaları görülmektedir. Büyülü gerçekçi metinlerde görülen özelliklerden biri de “yazarın ketumluğu”dur. Büyülü gerçekçi metinlerde, gerçekçi düzey ile büyülü düzeyin uyumlu bir bütün, daha doğrusu “denge” içinde olmasını sağlamak için olağanüstü ögeler oldukça doğalmış gibi sunulur, karşılanır ve yine bu amaçla yazarsal bir ketumluk metin boyunca işler. Berci Kristin Çöp Masalları romanında, Güllü Baba, kör olur, Allah Güllü Baba’yı kör ettiği için pişman olur. Bunun üzerine Allah ona göz yerine kuvvetli bir zihin gücü armağan eder. Burada Güllü Baba’nın Allah ile konuşması fantastik bir ögedir. Yazar bu fantastik durumu gündelik yaşamda yaşanabilecek bir durummuş gibi yansıtır. Büyülü gerçekçilik akımına göre bu, “yazarın ketumluğu” kavramıyla açıklanır. Ayrıca Güllü Baba’nın toprağı dinleyip ağlaması, onun sözlerinde eski zaman dervişleri gibi hikmetler aranması, gözyaşlarının bir anlamı olması sıradan bir gerçeklik gibi verilir: “Çiçektepe tüm umudunu Güllü Baba’nın gözlerinden akıttığı hikmetli suya bağladı. Güllü Baba bir yandan fabrikalar, rüzgâr çöp ve işsizlik üstüne çeşitli görüşler ileri sürerken, bir yandan da su için artıklardan, çöpten yayılan hastalıkları geçirmek için, iş için durmadan toprağı dinleyip ağladı. Gözlerinden sel gibi yaşlar akıttı.” (s. 35) Romanında yazar; düşle gerçeği dengeleyerek, masalsı fantastik ögeler kullanarak, tanıdıklaştırmalara başvurarak büyülü gerçekçilik akımından yararlanır.

Berci Kristin Çöp Masalları, odak bir karakter veya olay üzerine kurgulanmamıştır. Romanda Çiçektepe adlı gecekondu mahallesindeki konducuların çeşitli sıkıntıları, çaresizlikleri, sömürülmeleri işlenir. Gerçekle hayalin iç içe geçtiği romanda olaylar ve kişiler fantastik bir düzlemde ele alınmıştır. Ancak yazar, fantezi ile gerçeği dengelemiş, okuyuculara da tanıdık bir dünya sunmuştur.

Büyülü Bir Roman: Berci Kristin Çöp Masalları

Keramettin Topkara

Latife Tekin, Berci Kristin Çöp Masalları’nda Çiçektepe adlı bir gecekondu mahallesinin kuruluşunu, bu mahallede yaşayan

Okumaya Devam Et >>

Sabaha varan saatlerde doğdu yüzün
Saçlarında bin süngü, saçlarında tuzak
Sen yokken tadı maviye çalar gibi güzün
Her şey sana dair ama her şey çok uzak.

Toparlandım, kalmadı pek bir şey geriye
Birkaç mektup, kokunla bezeli bir kazak
Yaşam gibi ölüm de bazen bir hediye
Her şey sana dair ama her şey çok uzak.

Adın tınlamakta dargın bir nefeste
Sevmeler artık karartı, sevmeler yasak
Yağmurların hüznü yangın dolu bir beste
Her şey sana dair ama her şey çok uzak.

Gök gürültüsüyle çatladı damarlarım
ve her gün aynı acı, her gün yeknesak
İçerim kar kış oldu, aşkımız yarım
Her şey sana dair fakat artık çok uzak.

Sayıklama

Hasan Kocabaş

Sabaha varan saatlerde doğdu yüzün
Saçlarında bin süngü, saçlarında tuzak
Sen yokken tadı maviye çalar gibi güzün
Her şey sana dair ama her şey çok uzak.

Okumaya Devam Et >>

V
Yordun beni kalbim bile kan ter artık
Sardım dediğin her yara kanser artık
Artık sana taştan gibi bir kalp revadır
Olmaz sana göğsüm yatacak yer artık

IV
Derdin külü oldum daha yanmam artık
Aşkın ki yalanmış sana kanmam artık
Alsan bile her bir şeyi baştan, yeniden
İster mi ki kalbim seni, sanmam artık

III
Yalnız ona yolsun ona yönsün tanrım
Gömsün beni dünyan ona dönsün tanrım
Yaksın beni artık o cehennem ateşin
Gönlümdeki yangın ama sönsün tanrım

II
Öldür beni yalnızca tüfek lâzımdır
Gömdür beni yaslarla kürek lâzımdır
Ah bir bana aşkınla bakıp gül de o gün
Ölmemse ki tonlarca yürek lâzımdır

I
Bir bahçeye düştüm ve de güldüm orda
Gün parladı gökten yere soldum orda
Yazdan bihaberdim çiçeğim döktü o gün
Aşkınla yanıp yok yere öldüm orda

Rubailer

Berke Acet

Yordun beni kalbim bile kan ter artık Sardım dediğin her yara kanser artık Artık sana taştan gibi bir kalp revadır Olmaz sana göğsüm yatacak yer artık

Okumaya Devam Et >>

Ördüğün duvarların bir anlamı olmalı
Pek nizamlı bu yığın Tanrı'na mı yükselir?

Ceplerinde tahıl var başında bir dal çalı
Boğazından geçmeğe yan köyden kıran gelir

Yüzünde hiç yalan yok düzenbazlığın sahih
Nasır tutsa ellerin elbet ahlak da tutar

Konuştuğun lehçenin bir tek duası fasih
Fakat insan olmuşsun şu veya bu şekilde

Jüstinyanus Köprüsü'nün...

Abdullah Veli Uçar

Ördüğün duvarların bir anlamı olmalı
Pek nizamlı bu yığın Tanrı'na mı yükselir?

Ceplerinde tahıl var başında bir dal çalı

Okumaya Devam Et >>

Sessizdi; kerpiçten, yorgun bir zamandı uyuyan
Anlamadım, bilmedim kızdıran ne geceyi
Geçmişten bir an vardı geleceği özleyen
Şimdiden bir pişmanlık, ağdasız bir tebessüm
Kılı kırk yaran zihni sabırsızdı, görmezdi
Fakat gelecek, işte burnunun dibindeydi
Orada bir alev gibi, seyrelen yağmur gibi
duran gelecek, umudunu aldı, sakladı:
"Ellerimi açtım geçmişe; geleceğinden
ne bir şüphe ne bir korkum var, yalnız o telaş
göz çukurlarımı yakan dargın bir sancıdır."

Ve gözlerim sarktı, ancak susunca kavradım
Anladım asıl ağırlığını tüm sözlerin
Homer'in dilinde gördüm, Cevdet'in sesinde
İnsana baktıkça sevdim mezar taşlarını
Kanadı kırık akşamları da öyle andım
Bir yanda yaşamak bir yanda sükûnet vardı
Tadı damağımda, hâlâ ararım o anı
Geçer sevdâ ellerimden, hayat pelteleşir.

Gözlerimi kemirir gecenin fareleri.
Bilmem artık kabuk tutmayan zaman sarı mı?
Hatırlamak da sevmek gibi: Bir yangın yeri
Seyrek kanlar gibi doldurur damarlarımı.

Hatırlamak da Sevmek gibi

Hasan Kocabaş

Sessizdi; kerpiçten, yorgun bir zamandı uyuyan
Anlamadım, bilmedim kızdıran ne geceyi
Geçmişten bir an vardı geleceği özleyen...

Okumaya Devam Et >>

Öykünürsün gece oldukça ufuk çizgisine
Sana bir puslu isim vermiş, aman, bilgeliğin
Öğrenip dağ deviren çınlamasız her çeliğin
Ettiğinden bu doğar her kadının pak sesine

Şimdi anlamla sınanmak mı gerektir, ya nasıl
Günlerin ardı kesiktir mi deriz öyleyse?
Ördüğün her duvarın aslı yitik bir kilise
Sevdiğin her güneşin ömrü bir aksaklı fasıl

Düşünen hikmete varmaz yüzü malumdur onun
Bil gerektir ve buruk bir tadı vardır bu sonun

Bir Yerlerde

Abdullah Veli Uçar

Öykünürsün gece oldukça ufuk çizgisine
Sana bir puslu isim vermiş, aman, bilgeliğin
Öğrenip dağ deviren çınlamasız her çeliğin
Ettiğinden bu doğar her kadının pak sesine

Okumaya Devam Et >>

Bir şarkı dinliyorsam. Bir şarkı derinlerimdeki bana dokunuyorsa. Kavrıyorsa beni, kemiğimi. Yeşeriyorsam seste, tonların geçişinde. İmgeler sesle bezenmişse. Bilirim o şarkıda şiir vardır. Bilirim.

Sabahattin Sel’e denk düştüm.
“gün doğmadan başladı filizkıran fırtınası”

Hayatın onmaz akışına kapılacağım, sürükleneceğim anda; uçurumdan adım atacağım, savrulacağım anda bir el tutuyor elimden. Sımsıkı, sımsıcak. Yüreğime, duyumsamama uzanıyor. Duygulanımım sarsılıyor. O vakit ne kent yalnızlığı ne bulvar soğukluğu. Gözlerin mavisi, saçların yalımı, alın teri sıcaklığı. Sözlerimde heyecan, cebimde akrep. Pantolonumun rengi atmış, ceketimin düğmesi eksik. Çağa sövgülü, yarına sevgili sesimde yangı, umuda dönüyor. Yeşeriyorum…

Bir şiir, “bir sevda türküsü” içimde dolaşıyor. Elleri, kolları suskunluğuma uzanıyor. Düşkünlüğüme, usulca yanaşıyor. Yağıyor, yağıyor, yağıyor… Düşlerimde terliyorum, sırılsıklam. Bilmezliğin, görmezliğin duvarları aşınıyor. Yitiklik, yılgınlık silinip gidiyor. Duyuyor musun?
Ölüm usumda yer kaplamıyor. Ne de korku! Ayaklarım dolanıyor, dizelerime. Belleğimin ara sokakları seni saklıyor. Oyun oynuyoruz, şakalaşıyoruz, gülüşüyoruz… Her gün okula gittiğim sokakta, çiçekçi bir demeti sona saklıyor. Alıp sana gelesim var. Çiçeklenip açasım var. Boşluğumda, sarhoşluğumda nehir olup akasım var. Ağustosta, çöl sıcaklığında kar olup yağasım var. Yürek yangınında sönesim, susuzluğunda dinesim var.
Nasıl başlanır söze, nasıl başlanır sensizliğe? Çekip giden parçam. Cam kırığım, deli hasretim, vurgun yanım…

Göz yüzünden düş topladım, yıldızları saydım bu gece.

"Geldim Geleli" "Savrulup Gider"

Arda Çelik

Bir şarkı dinliyorsam. Bir şarkı derinlerimdeki bana dokunuyorsa. Kavrıyorsa beni, kemiğimi. Yeşeriyorsam

Okumaya Devam Et >>

Tozlanmış, paslanmış ve camı isli saatin uzun kolu on ikiyi gösterirken kısa kolu ise sekize işaret ediyordu. Güneş, ufuk çizgisinde bir ateş gibi parlıyor, yaşanacak olayların ulaklığını yapıyordu. Bütün görkemiyle parlayan güneşe rağmen yılların getirdiği yorgunluğu sırtında taşıyan yağmur bulutlarıysa ateşi söndürmeye hazır bir sel gibi suyla dolup taşıyorlardı. Ateşle suyun süregelen çatışmasına rağmen oluşturdukları harmoni, dünyanın durumunu yansıtıyordu: Ateş zamanla suya üstün gelmeyi öğrenmiş, su ise galibiyetin hazzını peyderpey ve naifçe ateşe bırakmayı öğrenmişti. Punduna getiren ateş, dalgalar hâlinde tüm dünyaya yayılıyordu. Bütün dünyada herkesin uzlaştığı bir gerçek varsa o da yaşlı, yorgun ve bitkin dünyanın sonunun geldiğiydi. İşte bugün, bu mekânda kurulan olağanüstü mahkemenin dava konusu da tam olarak buydu.

Bu mahkeme, dünyanın oluşumundan beri kurulan hiçbir mahkemeye benzemiyordu çünkü bu seferkini 5-13 yaş aralığındaki çeşitli ülkelere, ırklara ve dinlere mensup yirmi kadar çocuk organize etmişti. Aralarında yaptıkları iş bölümü, mahkeme gününe kadar sır gibi saklanmıştı. Bu mahkemeyi kurmak için kimden yetki almışlardı, hangi hakla dünya üzerindeki bu en güçlü üç insanı yargılayacaklardı; ona kimse akıl sır erdirememişti ama ne olursa olsun o büyük gün gelmişti ve yüzyılın davası başlamak üzereydi.

İzleyiciler günün ilk ışıklarıyla birlikte yerlerini almışlardı. Basının da davaya olan ilgisi yoğundu. Hatta, davayı izlemek isteyen bütün basın mensupları salona sığmayınca bir kısım, davayı binanın dışında kurulan dev ekranlardan izlemek zorunda kalmıştı. Mahkemede görevli personel ve savcının yerini almasından sonra davalı üç insan beklenmeye başlandı. Savcı, yirmi çocuğun arasında en büyük olanıydı ama o bile cüppesinin içerisinde çok küçük görünüyordu. Acaba bu dava gerçekten görülebilecek miydi ve küçük çocuklar dünyadaki en güçlü, daha önce yargılanmaya cüret edilememiş bu üç kişiyi suçlarından sorumlu tutabilecek miydi? Davalıları beklerken bu ve bunun gibi birçok soru havada uçuşuyor, mahkemenin havasını her geçen dakika daha da ağır kılıyordu.

Birçoklarına sonsuz gibi gelen bir bekleyişten sonra kapı açıldı ve içeriye birbirinin ardına dizilmiş üç heybetli adam girdi. En öndeki sarışın fakat saçlarının bir kısmına kır düşmüş olan, mavi gözlü, gözaltı torbaları belirgin ve iri yarı bir adamdı. Yerine geçerken savcıya baktı ve donuk yüzünde alaycı bir bakış belirdi. Takım elbisesinin yakasına yerleştirilmiş olan kel kartal rozeti parladı. Oturması gereken yerde de bir kel kartal biblosu vardı. Arkasından salona giren adam ise bir öndekinin aksine kısa boylu, çelimsiz, asabi tavırlı, kısık gözlü ve soğuk bakışlıydı. Yerine oturmadan belli belirsiz bir omuz silkme hareketiyle olayı pek de ciddiye almadığını ilan etti. Üzerinde ayı simgesi olan bir rozet vardı ve oturması gereken yeri sinyal eden bir ayı biblosu onu oturacağı sandalyede bekliyordu. Salona en son giren adam ise orta boylu, çekik gözlü ve ifadesiz bir yüze sahipti. Hızlı, umursamaz ve bir o kadar da temkinli adımlarla yerine geçerken bu tavrıyla çelişen bir şekilde özenli ve şık giyinmiş olduğu görülüyordu. Kendinden öncekiler gibi taktığı rozetle uyumlu olan bir ejderha biblosu oturacağı yere ihtimamla konuşlandırılmıştı.

Mübaşir kürsünün kenarına gelerek:
“Herkes ayağa kalksın, yüce mahkeme heyeti geliyor.” diye seslendiğinde havada uçuşan sorular giderek dağılıyor fakat aksine nabızlar hızlanıyor ve salondaki gerilim artıyordu. Kürsünün ardındaki kapı açıldı ama kapıdan içeri giren heyeti kimse göremedi, boyları o kadar kısaydı ki kürsünün arkasında kaybolmuşlardı. Yerlerine oturabilmeleri için mahkeme görevlileri onlara yardımcı oldu. Ancak bu şekilde kendileri için yükseltilerek hazırlanmış koltuklara oturabildiler ve salondakiler kendilerini görebildi. Mahkeme heyetinde hakimler, yirmi çocuğun en küçük üçlüsünden oluşuyordu. O kadar küçüktüler ki cüppeleri üzerlerinde tüm masayı kaplayıp yerlere uzanan birer masa örtüsü gibi duruyordu. Davalı üç adam mahkeme heyetini görünce iyice laçkalaşmıştı. Birinci olarak giren adam, bir mahkeme heyetine bir de savcıya baktı ve dönüp yanındaki diğer iki adama bu iş bitti dercesine göz kırptı.

Mahkeme heyetinin başkanı elindeki tokmağı kürsüye vurarak sesi yettiğince bağırdı:
“Sessizlik! Sayın savcı, iddianameyi okuyun lütfen.”

Savcı ayağa kalkarak iddianameyi okumaya başladı. Salonda davalılar dışında herkes pür dikkat savcıyı dinliyordu. Savcı okumayı bitirdiğinde mahkeme heyeti başkanı davalılara dönerek olanca ağırbaşlılığıyla sordu:
“Bunlar çok ciddi iddialar. Sizler dünyanın sonunu getirmekle suçlanıyorsunuz ve tüm dünya çocukları adına geleceğimizi bizden çaldığınız için yargılanıyorsunuz ama görüyorum ki bu durumu pek de umursamıyorsunuz. Kendinizi nasıl savunacaksanız?”

Üçüncü adam ayağa kalktı, ilk kez konuşuyordu ve sesi kısık çıkıyordu:
“Biz bu iddiaları tabii ki kabul etmiyoruz ama bundan daha önemlisi bu mahkemenin dayanaksız olduğunu öne sürerek biz sizi suçluyoruz.”
Diğer iki adam birbirlerine bakıp güldüler, her geçen dakika daha da küstahlaşıyorlardı.

Mahkeme heyeti başkanı tokmağını bir kez daha kürsüye vurdu:
“Sessizlik! Beyefendi, dünya tarihinin en büyük liderinin parmak basmış olduğu gibi mahkemelerin dayanağı adalet, eşitlik ve özgürlüktür. Biz, meşruiyet kaynağımızı bu üç erdemden alıyoruz. Adalet de eşitlik de özgürlük de mülkün temelidir. Bizim görevimiz kanun, hak ve hukuku egemen kılmak ve adaleti süratle, isabetle ve emniyetle dağıtmaktır. Hak her zaman kuvvettin üzerindedir. Suçlarını saptırmaya çalışan şahsiyetler bu prensipler bağlamında yargılanacaklardır. Adalet kuvveti bağımsız olmayan mahkemelerin varlıkları söz konusu değildir. Dünyanın varlığı bu mahkemeye dayanmaktadır ve siz bugün bu mahkeme heyetinin huzurunda iddia edilen suçlarınızdan dolayı yargılanmaktasınız.”

Tüm izleyiciler, bu sözler üzerine nefeslerini tutmuştu. Üç davalı dışında herkes heves ve ümitle mahkeme kararını bekliyordu. Üç adam ise sözleşmişçesine omuzlarını silkip sırıtmaya devam ediyordu.

Mahkeme başkanı hiç ara vermeden:
“O zaman karar vermek için mahkeme heyetini içeri davet ediyorum. Döndüğümüzde kararımızı açıklayacağız. Mahkemeye ara verilmiştir.” dedi. Mahkeme heyeti içeri gidince salondaki sessizlik daha da derinleşti. Ne içeride ne de dışarıda davayı izleyenler böyle bir gelişme beklemiyorlardı. Herkes kendini uzun sürecek bir davaya; çekişmeli atışma, savunma ve tartışmalara hazırlamışken bu durum süregelen sistemin dönen çarklarına başkaldırıyordu. Ancak sessizlik uzun sürmedi, mahkeme heyeti tekrar kürsüde yerini almıştı.

Mahkeme başkanı davalılara dönerek:
“Mahkeme heyeti yaptığı toplantı sonucu oy birliğiyle üçünüzü de suçlu bulmuştur. Her ne kadar yol açtığınız zararların ve tüm insanlığa karşı işlediğiniz suçların karşılanabilecek bir cezası bulunmasa da her birinizi görevlilerin şimdi sizlere vereceği el aynalarında kendinize on dakika boyunca bakma cezasına çarptırıyoruz.”
Salonda tekrardan derin bir sessizlik oldu. Kimse cezadan bir şey anlamamıştı. Nasıl bir cezaydı bu?

Sessizliği bozan üç davalının kahkahaları oldu. O ana kadar hiç konuşmamış olan ikinci adam:
“Sizin verdiğiniz ceza bizim için ödüldür. Her ne kadar hakkımızdaki suçlamaları kabul etmesek de aynada kendimize bakmak bizim için bir zevk ve şereftir. Bu sebepten ötürü atfettiğiniz cezayı bir hediye olarak değerlendiriyor ve el aynalarında kendimize bakmayı zevkle kabul ediyoruz.”

Diğer iki adam hâlâ gülmeye devam ediyorlardı. Hatta kendilerine verilen aynalara bakmaya başlayana kadar bu durum sürdü.
Hem salonda hem de salon dışında herkes olanı biteni şaşkınlık içinde izlerken birden olayların seyri değişiverdi. Ellerindeki aynalara kahkahalar atarak bakan üç adamın önce gülme sesleri kesildi, sonra bağırmaya ve acı içinde kıvranmaya başladılar. Üçü de kendini yere atmış, ellerindeki aynalardan kurtulmaya çalışıyorlardı. Ancak, aynaları ne ellerinden bırakabiliyorlar ne de gözlerini aynalardan ayırabiliyorlardı. Bir süre sonra üç adamın kıvrandıkları yerden bir duman çıkmaya başladı ve bu duman tüm salonu kapladı. Artık göz gözü görmüyor, kimse olan biteni takip edemiyordu. Sonunda dumanlar dağıldığında yerde sadece üç adamdan kalan giysiler vardı ve oturdukları yerdeki biblolar da parçalara ayrılıp ortalığa saçılmışlardı.

Peki, her şey bitmiş miydi? Sistemin çarkları sökülmüş müydü ve dünya kurtarılmış mıydı? Yoksa yargılanması gereken başka kişiler de var mıydı? Bu soruların hepsinin tek cevabı; çocuklar, gençler ve onların parlamayı beklenen potansiyelinde saklıydı ve parlayıncaya kadar orada kalacaktı.

Yüzyılın En Dumanlı Davası

Sude Çapoğlu

Tozlanmış, paslanmış ve camı isli saatin uzun kolu on ikiyi gösterirken kısa kolu ise sekize işaret ediyordu. Güneş, ufuk çizgisinde bir ateş gibi parlıyor

Okumaya Devam Et >>

Üç İstanbul'un Adnan'ı Konuşuyor: "İzdiham Değil İzmihlal Adamı Oldum"

Kendimi tanımlamada o kadar zorlanıyorum ki… Gerçekten ben kimim? Muharrir mi, avukat mı, ihtilalci mi, muhalif mi, politikacı mı, zevk düşkünü bir züppe mi?.. Üç devri yaşamış biri olarak söyleyebilirim ki ben hayata muhacir olarak geldim, hayatımı muhacir olarak tamamlayacağım. Size kendimi kirli bir aynada -temizlenmesi mümkün değil- göstermek istiyorum.

Hamid Dönemi’nin o kasvetli günlerinde gelmiştim İstanbul’a. Yıkılan Vatan romanımda da yazdığım gibi o devirde “muhacirin Edirne’de gömleği, Ayastefanos’ta eti, İstanbul’da derisi yoktu.” Dostum Şair Raif’in “Düşürdün milletin en kahraman evladını ye’se… / Ne mel’unsun ki rahmetler okuttun ruh-ı İblis’e!” diye tarif ettiği bir sultan vardı başımızda. Bu dizeler, sadece benim değil o dönemin birçok okuryazar takımının da psikolojisini veriyordu.

Ne diyordum?.. Evet, bir göçmen olarak geldim İstanbul’a. Bu göçmenlik psikolojisi, insana nasıl ağır gelir bilemezsiniz! Kırk yıl aynı yerde, aynı şehirde yaşasanız da bu ruh hâlini sıyırıp atamazsınız üzerinizden. Hidayet’in konağında, Süheyla’nın köşkünde, Belkıs’ın yalısında hatta bir süre sonra kendi konağımda bile ne eşyalara ne de bu hayata hükmeden insanlara -kendime bile- tam anlamıyla sahip olabildim. Bu insanların, bu eşyaların, bu hayatın üstünde bir göçmen kuş gibi yaşadım adeta.

Gençliğimde yani Yıldız Baykuşu’nun o uğursuz ötüşlerinin her deliği doldurduğu karanlık günlerde ya Aksaray’da hasta anamın öksürükleri arasında yazılarımı yazıyor ya da arkadaşlarımla ülke meselelerini tartışıyor, gelecek güzel günlerinin hayalini kuruyorduk. Baştan itiraf edeyim ki beni bir dava adamı yapmaktan alıkoyan kadınlardır. Hayır, hayır, suçu kadınlara attığımı zannetmeyin hemen. Suçlu varsa o kişi yine bizzat benim, benim kadın zaafımdır, belki de seciyem ve seviyemdir. Bunu size burada itiraf etmezsem kendimi eksik anlatmış olurdum. Filareti, Süheyla, Belkıs, Zehra, Macide, Raşel ve diğerleri… Hepsi zaafımın ateşini yükseltmekle kalmadılar, ahlak köşkümde yangın çıkardılar. Yani kendi hayatımı kendi ellerimle yaktım.

Kendimi tanımladığım bir kelime daha var: Çöküş. Gerçekten hayatını tek kelimeyle özetle derseniz bana, eskilerin izmihlal olarak bildiği bu kelimeyi seçerdim. Hayatıma dokunan her şey; şöhret, servet, iktidar, gösterişçilik, kadın-erkek ilişkileri, tüketim, israf… mıknatısla çekilmiş toplu iğneler gibi bir çöküş noktasında birleşirler. Her insan, devrinin çocuğudur; benim neslim de bir çöküş neslidir. Yaşadıkça gördüm ki sahip olduğum her şey çöktü. Ait olduğumuz koca devlet bile…

Kendimi size yeni tabirle olabildiğince yalın anlatmaya çalışıyorum. Ben, muharrir Adnan, biraz da çevremin, yaşadığım dönemin adamıyım. Çevremdeki insanlara bakarak aslında nasıl biri olduğumu kestirebilirsiniz. Hidayet’le başlayalım. Hidayet, 27 yaşında jurnalci üst düzey bir devlet memurudur. Konağında verdiği davetlere dönemin kalburüstü adamları katılırdı. Bu davetlere katılmak o dönem için önemliydi, Hidayet’in referansı olmadan bir yerlere gelmek neredeyse imkânsızdı. Konağı gerçekten bir saraydı. Davet edilen misafirler yemeğe geçmeden Louis-Quinze salona alınır, Louis-Philippe koltuklarda oturtulurdu. Konakta akşam yemeği Fransız gümüşünden şamdanlarla yenirdi. Koltukları Cordoue derisi kaplı ve İspanyol markaydı. Uşakları beyaz eldivenli ve siyah fraklıydı. Konağın duvarında Fransız Goblen halısı asılı dururdu. Kahveler çok büyük meblağlarla edinilen eşyalar eşliğinde şark odasında içilirdi. Ah o şark odası… En büyük pişmanlığımdır, Hidayet’ten kalan o odayı Moiz’e kaptırmak. Hidayet, insanlara tepeden bakar, onları küçümserdi. “Uşaklarıyla ağzından, ahbaplarıyla burnundan konuşurdu.” Hidayet’in etrafı dalkavuk doluydu; vekilharcı Süleyman önce Hidayet’in sonra benim dalkavuğum oldu. Üst perdeden konuşmayı severdi, sanki kendisi kral biz de uşaklarıymışız gibi. “Dedem Kazasker Efendi merhum bu takımı Prenses Zeynep Hanım’ın terekesinden almıştı; merhumeye de İngiltere Kraliçesi Viktorya Hazretleri hediye buyurmuşlardı. Cristal de Roche’turlar; hem de…” şeklinde konuşurken yüzündeki kibri, asalet göstericiliğini görmeliydiniz. Peki, bu adama niçin katlanıyordum? Elbette nüfuzu için. Hidayet olmasaydı, ne Süheyla’ya ne de Belkıs’a ders verebilir, o önemli kişilerle tanışabilirdim. Fakat onun bu zengin dönemi uzun sürmedi, 10 Temmuz’da gözden düşmeye başlamış; 31 Mart Hadisesi’nden sonra ise misafirleri, uşakları, parası azalmış ve kahrından -gerçekten kahrından- ölmüştü. Zavallı Hidayet! Ölmeden önce konağıma gelmiş, siyasi bir şeyler talep etmişti. Böyle hafiyelerle işim olmaz, derhal konağımdan kovmuştum. Gerçi Hidayet’te hoşlanmadığım davranışları daha sonra kendim sergilemedim mi? Ayrı mesele…

Dindar arkadaşım Şair Raif’i bilir misiniz? Hep namustan dem vururdu. Ben de ona “Namus ve namussuzluk, görmediğimiz bir çocuğun oynadığı yazı mı, tura mıdır?” diye cevap verirdim. Dinsiz olduğumu bilirsiniz. Bununla birlikte romanımı okuyanlar bilir; orada Beyoğlu ve Süleymaniye’den bahsederim. “İstanbul, Süleymaniye yapıldığı gün bizim oldu.” cümlesini sanırım Yahya Kemal’in Süleymaniye’de Bayram Sabahı şiirinin etkisiyle yazdım. Aynı romanda “Beyoğlu fethedilemeyen İstanbul’dur.”diye hayıflanıyorum, orayı yozlaşmanın, çürümüşlüğün merkezi görüyordum ama yine de yaşamak için Beyoğlu’nu tercih ediyordum. Aslında bu gelgitler bizim neslin en büyük sorunu. Çünkü biz ikbal devirlerinin değil idbar dönemlerinin çocuklarıydık. Raif’ten söz nereye geldi… Raif’le birçok noktada zıt olsak da Yıldız’da oturan o müstebite olan düşmanlıkta tam mutabıktık. Sanırım bizi birbirimize yaklaştıran da Yıldız düşmanlığıydı.

Beni en çok cezbeden şey nedir, derseniz hiç duraksamadan “güç” derim. İster iktidar ve şöhret gücü ister paraya veya kadına hükmetme gücü isterse bilgi gücü. Ne yalan söyleyeyim Süheyla’yı başta küçümsemiştim ama ondaki Fransızca ve edebiyat bilgisini görünce hayran oldum ona. Belkıs’taki güç ise onun insanı ezecek kadar güzel olmasıydı. Evet, güzellik de bir güçtür, üstelik bu güç parayla birleşince ne kadar etkili olur, bilemezsiniz. Partim İttihat ve Terakki’yi de nüfuz gücü için seviyordum. Diyebilirim ki benim hem zaafım hem de meziyetim bu kuvvet-perestliğimdir.

Okurlarımın birçoğu benim vicdanını kaybetmiş bir ahlaksız olduğumu düşünebilir. Süheyla ve Belkıs vakalarından sonra Zehra ve Macide ile dost hayatı yaşamam okurlarımın gözünde beni küçük düşürdüğünün farkındayım. Nerede idealist Adnan diye sordunuz belki de. Belki de birçoğunuz bu tip ilişkilerin yalnız romanlarda, filmlerde olageldiğini düşünüyorsunuz. Hayır, sevgili okurlarım, hayır, sizi temin ederim ki yaşadığım hayat gerçektir. Bu öyle bir realite ki pek çok pencereden kapkara görülebilir ama siz de geceden daha karanlık olan o günlerde yaşasaydınız kalbinizi bir nebze aydınlatmak, birazcık serinlemek için o bataklığa, çamurlu ve kirlenmiş suların akıntısına mecburen kapılırdınız. Çamurlu suda yüzenin de üstü başı doğal olarak pislenir. Beni yargılayan okurlarımdan bunu düşünmelerini istemem de herhalde benim hakkımdır.

Hatırlarsınız, Epiktetos’un bir cümlesi vardı; neydi o? Zannediyorum şöyleydi: “Muvaffak olduğum için memnun değilim; memnun olduğum için muvaffakım!” Bir zamanlar yani bir taksim üç İttihat ve Terakki Adnan olduğum zamanlar, bu söz benim adeta düsturumdu. Hayat felsefemin özeti. İnandığım gibi yaşamıyordum da yaşadığım gibi inanıyordum. Çok zengin oldum, tahmin edemeyeceğiniz kadar çok… Karım Belkıs’a – Tabii ya ne zannettiniz, en güzelini ve en asaletlisini… - adını, rengini bilmediğim Blue-Blanc tek taşlar, kırmızı inciler, lacivert elmaslar alıyordum. Hükümetin içinde değildim ama hükümettim. Aylar geçtikçe servetime ben de alıştım. Ama bazen servetimin ve iktidarımın sınırsızlığından korkuyordum. Bunların elimden gitme ihtimalini düşündüğümde ürperiyordum. Artık bütün zenginler gibi gündüz ve gecelerim doluydu: Uyku, içki, oyun ve kadın. Söyleyin Allah aşkına, hangi piyango vurmuş milyoner, kendisini hayra hasenata, namaza niyaza vermiştir? Giderek Safa’nın, Karaosmanoğlu’nun romanlarında yarattığı kahramanlara dönüşmüştüm, çürümüş ve kokmuştum. Çürüyen sadece ben miydim? Üç döneme üç evlilik sığdıran zevcem Belkıs, gençlik arkadaşım Moiz, partim İttihat ve Terakki mensupları, nazırlar, uşaklar, yüksek rütbeli memurlar, koca bir devlet erkânı… hepimiz ama hepimiz çürümüştük. Devlet-i Aliyye âdeta Devlet-i Deniiyye olmuştu.

Hayatta en büyük pişmanlığımın ne olduğunu merak edenleriniz vardır belki. Onu da söyleyeyim: Uşak Ahmet’in idamına sebep olmam. Bir kanun adamı olarak bu kanun dışı evladımı kendi ellerimle ölüme gönderdim. Yaptığım onca kanunsuzluk bir tarafa, keşke Ahmet’imi ipten alan el olabilseydim. Yazık ki onu kendi ellerimle boğdum.

Lafı uzatmayayım artık. Yazacak hatta konuşacak kadar mecal kalmadı bende. Öksürük nöbetlerim rahat vermiyor. Sanıyorum ilahi bir el -varsa eğer- tarafından cezalandırılıyorum. Yakında öleceğim sevgili okurlarım. Arkamdan kim ne diyecek artık umrumda değil. O kadar çok kişinin hayatını altüst ettim ki belki tabutumu taşlayan, yaklaşıp tüküren bile olur. Siz de mi sevgili okurlarım? Siz de mi bana merhametsizce, hınç ve nefretle bakıyorsunuz?

Üç Istanbul'un Adnan'ı Konuşuyor:

Keramettin Topkara

Kendimi tanımlamada o kadar zorlanıyorum ki… Gerçekten ben kimim? Muharrir mi, avukat mı, ihtilalci mi,

Okumaya Devam Et >>

$Bıktım, dedi saçları birbirine dolaşmış, gözlüğü burnundan kurtulmak üzere olan kadın ve devam etti: “Ne desem beni duymuyor, ne yapsam beni görmüyorsun? Benim senin hayatında hiçbir karşılığım yok, sanki bir kara deliğin içine çekilmiş gibiyim. Tutunacak bir yer bulamıyorum kendime, anlıyor musun?” Adam, kızıldan beyaza dönmeye başlayan sakallarında parmaklarını gezdiriyor, oturduğu iskemlede bir bacağını karnına çekmiş çoktandır alıştığı bu sitem yüklü cümleleri duymamaya çalışıyordu. Çayından bir yudum, sigarasından derin bir nefes çekip öfkelenmekten yorgun düşen bedenini daha da güçsüz bırakmak istiyor, diline gelen sözleri yutkunarak geldikleri yere geri gönderiyordu. Kelimelerle kalbinin kirini atmak, içindeki öfkeyi kusmak mümkündü ancak onun buna mecali yoktu. Konuşmaktan yorulmayan insanlar çoktu ancak konuşmaktan, konuştuğunda anlaşılmamaktan yorulanlar daha çoktu. Odada ikisinden başka kimse yoktu. İkisinden başka herkes oradaydı ya da. Birbirlerine ulaşabilecek tüm yolları öfkeden dinamitlerle ortadan kaldırmışlardı çoktan. İkisinin de kalbi kırık, duyguları buruktu. Tamir edilmekten yorulmuş saatlerdeki gibi bezgin ve donuk akıyordu zaman onlar için. Tüm kötü sonların güzel başlangıçları olmak zorunda değildi. Her şey başlangıçta yolundaydı da sonradan bozulacak değildi. Ama geldiğimiz yer tam olarak burasıydı. Kelimeler boğazlarda takılı kalıyor, anlamını daha ağızdan çıkmadan yitiriyor, aynı yastığa senelerce baş koymak anlaşmak anlamına gelmiyordu. Aynı çatı altında yaşamak, yalnızlığın üstünü örtmüyordu. Yoruldum, dedi gözyaşlarıyla ıslattığı gözlüğünü parmaklarıyla temizleyip yerine takan kadın. Ağlarken konuşmak, konuşurken ağlamak ona zor gelmiyordu. Söndürülmeden bir başkasını yakan sigara gibiydi adamın kulaklarında çınlayan bu sesler. İstiyordu ki konuşacaksa ağlamadan konuşsun; ağlayacaksa da konuşmadan ağlasın. Ağlayarak konuşanlar diyordu içinden muhatabını önemsemeyen kendini dayatan ve sadece kabul görmek isteyenlerdir. Sözcükleri sele vererek karşısındakinin bu boz bulanık selden kelimeleri toplamasını, onlardan anlamlı şeyler çıkarmasını bekleyenler ona göre kötü insanlardı. Ne vardı bu kadar salya sümük ağlamaya? Kabaracak bir merhamet damarı kalmamıştı. Gözyaşı kalpte çıkan yangını söndürür o sebeple insanın canı yanınca dökülmeye başlar diye öğrenmişti Su kasidesinden. Fuzulî’nin ilk beyitte (Saçma ey göz eşkten gönlümdeki odlara su\ Kim bu denlü dutuşan odlara kılmaz çare su) gözüne seslenerek dur, saçma gönlümdeki ateşlere su; bu denli tutuşmuş olan ateşe su çare kılmaz, seslenişini hatırladı. Karşısındaki kadının gözlerinden akanlar, kalpteki yangını söndürmeye niyetlenmiş gözyaşları değildi, biliyordu. Bilakis öfkesini besleyen muhteris damlalardı. Bunun böyle olduğunu ne ona, ne de size anlatabilirdi. Ama kendisi bundan emindi. Bu eminliğinden de içten içe memnundu. Hislerini kimseyle tartışacak değildi. Öyle hissediyorsa tam olarak öyleydi. Kadının konuşmaktan sesi, ağlamaktan gözleri yorulmuştu. Bu yorgunluğunu da adama yüklemek istercesine, bezginliğin en çekilmez haliyle bakıyordu. Adamın çaresizliğini, kendine kayıtsızlığına yoruyordu. Onu daha fazla hırpalamanın başka bir yolunu bulmalıydı. Geçmişin sandığını karıştırabilir, adamın başarısızlıklarından dem vurabilir, başkalarının muhteşem hayatlarıyla şu sefaleti mukayese edebilirdi. Bunlardan sadece birini tercih etmedi. Hepsini birden kendine has bir maharetle adamın başına boca etti. Evliliklerinin ilk yıllarında ailesine karşı adamın patavatsız sayılabilecek cümlelerini aynıyla hatırlattı ilkin, ilk arabalarını alırken iş bilmezlik yüzünden uğradıkları zararı ve son darbe olarak arkadaşı Sırma’nın eşi Kemal’le bilmem kaçıncı yurt dışı gezisinde paylaştığı fotoğrafları bir çivi gibi çaktı adamın kafasına. Umurumda değil, dedi adam. Eşofman üstünün fermuarını çekip dikildi karşısına kadının. Sus, dedi. Sus da iki dakika nefes alayım belki gözüme bir ışık gelir, belki yaşadığımın farkına varırım, belki penceremize bir kuş konar, belki birlikte bir film izler, bir şarkı dinleriz, belki bir hasta ziyaretine gideriz, belki kabristanda tanımadığımız kimselerin ruhuna bir Fatiha okuruz, belki üç beş günlüğüne bir tatil ayarlarız, belki bahçeli bir eve taşınıp domates biber; marul maydanoz yetiştirir, yaz akşamları çay koyar, çekirdek yeriz… Bunların hiçbiri olmayacaksa da sus lütfen, dedi. Vestiyerden paltosunu aldı sırtına, açtı kapıyı, giydi ayakkabılarını, seslendi çekerken kapıyı: Zor mu bu kadar Allah aşkına?$

Zor Mu Bu Kadar?

Orhan Gazi Gökçe

Bıktım, dedi saçları birbirine dolaşmış, gözlüğü burnundan kurtulmak üzere olan kadın ve devam etti: “Ne desem beni duymuyor, ne yapsam beni görmüyorsun?

Okumaya Devam Et >>

Yüreğimi Avuçluyorum

Arda Çelik

Yüreğimi avuçluyorum. Ellerimde yıldız tozu. Parmaklarımda yalımları. Bakışlarımda beliriyor bahar. Bakışlarımda beliriyor bahar.

Okumaya Devam Et >>

Bir zaman köhne bahardan çıkagel
Şehre gir sonra nişan kıl güneşe
Aşkı duy körpe duvarlar yıkagel
Sonra muhkem kaleler kur taştan

Bir şiir rûhu eritmez ama sen
Yine akşamları boşverme sakın
Doğarım ense kökümden yeniden
Ev yıkar yurt tutarım arşa yakın

Sana kavlim budur oğlum işit ol
Kaç yaşın varsa unut reşit ol

Vasiyet

Abdullah Veli Uçar

Bir zaman köhne bahardan çıkagel
Şehre gir sonra nişan kıl güneşe
Aşkı duy körpe duvarlar yıkagel
Sonra muhkem kaleler kur taştan

Okumaya Devam Et >>

Gözlerimin önüne, kağıda ve ekrana yansıyan şekil ve renklerin kaynağını evvelden merak etmiştim. Gözlerimi algı cihazı, aklımı bir fikir kazanı ve dünyayı bir ilham tarlası diye görmeyi terk etmek zorunda kaldım. Resim, ressamın marifeti değildir. Gözlere masalı fısıldayan bu çalışmalar, insanın kendi bilincine farkında olup ya da olmayıp dahil ettiği bütünlüğün eserleridir.

Klasik sanatın insanı temasa geçirdiği estetik dünyasının farkına vardığımdan beri geleneksel dokuları anlamak niyeti ile çalışmalarımı bireyciliğin sınırlarından kuvvetli akımların özgürlüğüne çekmeye çalışıyorum. Bunu çok yavaştan alsam da yol boyunca attığım her adımın bana verdiği şevk, bu yolun uçsuz bucaksızlığını bir heyecan kaynağına çeviriyor. Bu çalışmadaki desenler Klasik Türk Tezhip çalışmalarına ait bazı tavırların taklidi ile şu anki şeklini aldı. Sizle sessizce göz teması kuran yılan ise simya manuskriptlerindeki ejderlerin bende bıraktığı izlenimin şekil bulmuş hali. Çalışmanın kendisi bir müzik eserimin kapağı olacak çizildi. Hedefine ulaşırken beni desen ve renk konusunda da aydınlattı. Kendi kuralsızlığımı terk ettikçe hayallerimin omuzlarımdaki ağrılı yükünü daha rahat kaldırabileceğimi düşünüyorum.

https://www.youtube.com/watch?v=xjlJ30HnaSQ

Klasikle Temas

Tarık Emre Gökırmak

Gözlerimin önüne, kağıda ve ekrana yansıyan şekil ve renklerin kaynağını evvelden merak etmiştim. Gözlerimi algı cihazı, aklımı bir fikir kazanı ve dünyayı bir

Okumaya Devam Et >>

"Kim görmüştür baykuşun gülistâna girdiğin
Leylekler zikr edemez bir latîf âvâz ile"
Yunus Emre

1)
Yüzümüzden bellidir yarının gayb olduğu
Hem de sıfır tellidir sazımız ses üretmez
Buse isteyen benim ve bunun aybolduğu
Bin defa söylenirse bana zannımca yetmez

2)
Ağalar yüzlerinde çokça nişane taşır
Korkunun ağlattığı bir ağa yoktur misal
Ne zaman can alsalar gece hakla bağdaşır
Akan kan temizlenir ansızın ellerinden

Şerh

Abdullah Veli Uçar

"Kim görmüştür baykuşun gülistâna girdiğin
Leyler zikr edemez bir latîf âvâz ile"
Yunus Emre
‎‎‏‏‎ ‎

Okumaya Devam Et >>

Telaş kapladı her yanı. Koşturmaca hakim sokaklarımda. Şehrimde siren sesi. Parmaklıklarda şakırtı. Silahına davrandı bir militan. Mırıldandı, bir gün bitiririm umuduyla başladığı şiiri.
“Yarım türkü, yarım vuslat, yarım cigara.
Küllerini savurdu zaman.”
Kucaklaştı dünüyle, kollarını açtı ölüm. Kararlı bakışları ardında, bir çocuk salındı ılgıt ılgıt. Artık çok geçti. Metalin soğuğu restini çekti. Parmağı tetikte. Gözü namluda, ucunda nişanı. Yolladığı selamlar alınmış mıydı, kuşlarla söyleşmesi bitmiş miydi? Dökülen terdi bugüne kadar. Verilen emek. Karşılıksız vuruşma. Kahpe feleğe inat, çomak sokuldu tekere. Yıkılsın bu düzen! Sabır taşı çatladı, çağıldadı öfke, gümbürdedi dağlar. El ele verilen hayat, fidanı söküp aldı bağrına. Gömdü, toprağın karanlığına. Ateş yakmıyordu, çığlık duyulmadıkça. Sular taşmıyordu, denk düşmedikçe. Düşen çığlıktı sokağa. Düşen vurgundu, talandı, hırsızlıktı. Çalınmıştı bir genç halkından. Çalınmıştı bugün, yarından. Çalınmıştı düşleri militandan. Kan tutuyordu, kan çağrıştırıyordu, kana susamıştı Ekim. Ve katliam, ve katliam, katliam. Katledilen yaşam!

Düşmanı mert bilmişti, militan. Dostu dost. Doğruyu doğru. Yanlış, yanlıştı lügatında. “İnsanın kendi siyasi yanılgısını mertçe ve dürüstçe itiraf etmesi bile kendi başına büyük bir politik eylem.” idi. Ve de haykırılmalıydı yüze! Fısıldadığı şiir, soluduğu umuttu. Yiğitçe vuruştu, kalleşçe vuruldu. Bilmediği ayak oyunlarında, özgürce yürüdü. Ezilirken başlar, dikleşti. Yürek diretti, aşkla ördü ağlarını. Dert etti, sıçrayan çamuru. Düşmanlaşmadı. O düşerken yükseliyordu, o kaybederken kazanıyordu! O kazındı belleklere o ki dünyanın dört yanından dirençlerin bileşkesi! Yıldızlaşan yumruğuyla istençlerin parıldayan bekçisi! Karanfillerin kızıla çalan tonu. Omuzdaşların başladığı marş. Kenetlenen yürek, sıkılan yumruk, dikilen göz. Ve sloganlaşan gövde! Proveke, proveke, proveke.

Kışkıran, baharaçan gün doğumu! Savrulan öfke, edilen yemin. Ekilen tohum, açılan söz, bitmeyen tümce. Sorulacak hesap ve de kaçınılmaz yüzleşme. Şakıyan silah, düşen çığlık, süren çınlama. Yas tutmuş, kan kusuyor. Nasır tutmuş, aşınıyor. Göz yaşında çelikleşiyor. Harlanıyor, kıvılcım atıyor; sarıyor, sarmalıyor çevreyi, sarılıyor çevresi. Çekiliyor silahlar, pusuya düştü militan. Namluların gölgesi beliriyor. Karanlık yüzlerde vahşi tebessüm. Bileniyor intikam sözcükleri. Dişlerinde et, kemik ve deri. Ellerinde ise kan! Basılıyor tetiğe, basılıyor, en gencimiz ölümle tanışıyor…

Bir Militan Silahına Davrandı

Arda Çelik

Telaş kapladı her yanı. Koşturmaca hakim sokaklarımda. Şehrimde siren sesi. Parmaklıklarda şakırtı. Silahına davrandı bir militan...

Okumaya Devam Et >>

Kuyruk, Kulak

Tarık Emre Gökırmak

Sıçan odaklı minimal görsel çalışmalar
‎
‎
‎

Okumaya Devam Et >>

Büyük servis tabaklarını, derin yemek tabaklarını, çorba kâselerini, çatalları, kaşıkları, bardakları sudan geçirip makineye yerleştirdi. Tablet deterjanı özenle ilgili yere bırakıp ekonomi programına sabitlenmiş makinenin “başla” tuşuna bastı. Tahta saplı Sürmene işi bıçakları elinde yıkadı. Tezgâhı sarı renkli bezle silip bezi sıktı ve evyeyi ortalayacak şekilde katlayıp serdi. Eldiven giymeyi adet edinememişti bulaşık yıkarken bir türlü. Yıpranmış ellerini bilmem kaçıncı kez küçük havluda kuruladı. Önlüğünün beline denk gelen düğümünü her zamanki gibi zorlanmadan çözdü, kapının arkasına astı. İşi bitmiş oluyordu bu hamleyle ancak yorgunluk, iş bitince insanın kaslarına yapışan arsız misafirdi.
Gözü kararır gibi oldu. Kendini mutfak masasının etrafında dizili sandalyelerden birine bırakıp diğerine ayaklarını uzattı. Tam sigara yakılacak zamandı. Kalkmak, bardakların yanında duran pakete uzanmak; saçlar, kaşlar ve kirpikleri alevden sakınarak ocakta sigara yakmak uzun bir yolculuk gibi gözünde büyüdü. O kadar zahmetli geldi ki bu seremoni, bu akşam oksijenle biraz daha devam edebilirim diye düşündü. Bulaşık makinesi suyunu iştahla içine çekiyor, garip seslerle şu dinlence ortamına kendince ortak oluyordu. Şu makineyi icat edene rahmet olsundu.
Bahar, nazlana nazlana geliyor; her geçen gün akşam biraz daha erteleniyor, akşamdan geceye ise birdenbire geçiliveriyordu. Bu küçük şehirde erkenden evlere çekilen hayatlar, mutfak penceresinden bakınca hep birbirine benziyordu.
Yatsı vaktiydi. Site bloklarının arasında kalan camiinin minaresinde merkezi sistemle makamlı ezan okunuyor, ezandan değilse de bir türlü ayarlanamayan hoparlörün cızırtısından mahcup bir rahatsızlık sökün ediyordu. Bunun bir çözümü olmalıydı.
Sema Hanım, dizlerinde ve ayaklarında toplanan yorgunluktan desibel ölçecek durumda değildi. Ders saatlerini, çocukların okuldan çıkış saatlerine denkleyebilmek için müdür yardımcısı ile uzun süren bir pazarlığa girişmişti bugün. Orta yolu bulmak pek zor değildi ama “Program kasıyor hocam.” diyen kıdemli müdür yardımcısına dil dökmek ömrünün bugünkü törpüsü olmuştu. Ders programı dağınık öğretmen psikolojisi diye bir şey vardı. Dersler arasındaki boşluklar öğretmenler odası gündemine – ev, araba, altın, borsa, makro ekonomi, ucundan güncel siyaset, ortasından büyük resim- ve lüzumsuz çaylara maruz kalmak anlamına geliyordu. Okul saatlerinde sigara içmek âdeti olmadığından bu renksiz ve tatsız ortama razı olacaktı haftanın beş gününe saçılan dersler yüzünden.
Yıllar geçtikte, öğrencileri ile yaş farkı arttıkça sanki yol biraz daha sarpa sarıyordu. Gençlerin havası başkaydı. Bir kitaptan bahis açsam, bir yazarın hayatından bir anekdot anlatsam, şöyle otursalar etrafıma can kulağı ile dinleseler ne de güzel olur düşüncesiyle girerdi sınıfa. Ancak son yıllarda her biri bir başka âleme müşteri olmuş, kimi test kitabının şıkları arasında kimi imkânsız bir aşk acısının ıstırabı içinde sıkışmış öğrencilere bakınca başlangıçtaki o masum isteği kaybolup gidiyordu.
Güçlendirmesi yeni biten, yıkılıp yeniden yapılsaydı daha güzel olmaz mıydı, sorusunu her görene sorduran, kötü müteahhit insafına bırakılmış binanın koridorlarında, bulunduğu sınıfta ne öğrencilere ne de kendine ulaşabiliyordu şu an. Ders defterinde dersine ayrılan boşluğu ilgili kazanım ile doldurup yoklamaya koyuldu. Yokladığı her numaraya karşılık gelen isimler bile değişik geliyordu ona. Esasında isimler üzerine konuşmayı ve öğrencilerini konuşturmayı da severdi ders başlarında. Fark etti ki gençlerin isimleri ile de arası açılmıştı. Bir isme sahip olmanın Türk kültüründeki öneminde bahis açsa çok da önemsenmeyecekti.
-Ders kitabını açalım arkadaşlar, 54. sayfada bir hikâye var, okuyalım birlikte:
Sabahattin Ali: Ayran
Hasan’ın köyünden istasyona yaptığı zor yolculuğun, garipliğin, fakirliğin hikâyesiydi bu. İlk defa okuduğunda gözlerini yaşartan, ciğerini sızlatan bu hikâye acaba öğrencilerinde nasıl bir karşılık bulacaktı? Hasan’ın yol boyu zayıf bacaklarına vuran ayran güğümü, istasyonda ayranı verip parasını alamamanın çaresizliği, evde onu bekleyen aç kardeşleri…
Ön sıradan Elif okumaya başladı hikâyeyi. Siz de takip edin, dedi Sema Hanım diğerlerine. Hasan’ın kaderine bir süre ortak olmalarını ve hikâyecinin inceden inceye metne yedirdiği itirazlarını hissetmelerini istiyordu. Elif, hikâyeyi ortaladı, Hasan istasyonda kendini unutmuş, çaresizlik içinde evde onu bekleyen kardeşlerini düşünüyordu.
Ne Hasan ne de onun perişan hayatı umurundaydı gençlik hülyalarının bin bir renkli denizlerinde yüzen öğrencilerin. Elif, metni tamamladı. Hasan’ın meçhul akıbetinden kime neydi? Allah’tan ders çıkış zili, bu büyük anlaşmazlığın, alakasızlığın, iletişimsizliğin daha fazla sürmesine izin vermedi.
…
Sema Hanım, kalktı sandalyeden. Çocuklar çoktan yataklarında, sigarası bardakların olduğu rafta, ateş ocakta, çay demlikte, Hasan’ın hikâyesine lakayt öğrenciler evlerindeydi. Sigarayı bardakların olduğu raftan aldı, saçını, kaşını, kirpiğini sakınarak ocakta sigarasını yaktı. Çay demini almış, bulaşık makinesi işi yarılamıştı.

Kayıtsız Bir Akşam

Orhan Gazi Gökçe

Büyük servis tabaklarını, derin yemek tabaklarını, çorba kâselerini, çatalları, kaşıkları, bardakları sudan geçirip makineye yerleştirdi. Tablet deterjanı özenle ilgili yere

Okumaya Devam Et >>

18.07.2021

Kendini yüzü yıpranmış kanepeden zorla kaldırıp mutfağa attı Koray. Dermansız kolları tüm öğrenci evlerinde olduğu gibi hangi ayarda çalıştığı bilinmeyen buzdolabının kapağına uzandı. Kapağın iç raflarında dizili maden sularını görünce iyiden iyiye sabırsızlandı ve elleri yeşil şişelerden birini kavradı. Dolap kapağındaki magnet açacakla tek hamlede şişenin kapağını o bilindik sesi çıkartarak açtı. Dünyanın tüm serinliklerini hissetmek istercesine yudumlamaya başladı esası mineralli su olan bu gazlı içeceği.

Güneş, bulunduğumuz yarım küredeki vazifesini tamamlayıp “Hadi bana eyvallah!” demeye niyet ederken sıcağını bıraktığı beton yığınlara milyonları emanet ediyordu. Mevsimler de biraz sınıfsaldı nitekim. Klimasız evlerde cereyanda kalmayı göze alarak serinleme fırsatı aranan geceler çok yorucuydu.

Metroya on sekiz dakika yürüme mesafesi, atlasan dolmuşa sahil beş dakika diye tuttuğu bu kibrit kutusu gibi yanmaya hazır dairenin içinde ne kadar az zaman geçirirse kendine kar sayıyordu bu mevsimde Koray. En kalabalık zamanlarda dahi belediye otobüsleri bile bu kentsel dönüşüme susamış evin yanında çölde bir vahaydı sanki. Zincir marketlere girip çıkmanın zahmetine klimalar hatırına katlanılabiliyordu.
Hayatı sorgulamak için gerçekten hava çok sıcaktı. Magnet açacağa yapışan şişe kapağını çek bırak yapmaya başladı oturduğu yerde Koray. Manyetizma denilen şey gerçekten enteresan bir fizik kanunu diye düşündü. Buzdolabının sıkıca kapanması için de mıknatıslar fevkalade bir vazife üstleniyordu. Zihni böylesi basit şeylerle de olsa işlemeye başlamış, duyularının farkına tekrar varmıştı. Beyindeki elektrik dengesinin hayatiliği konusunda düşündü gözü ışıyınca. Gözlerdeki ferin gitmesinden kasıt beyindeki voltaj düşüklüğüydü evet, gözlerini ovuşturdu, kafasını kütürdetti. Tembellik yapılacak zaman değildi!
Günler birbirine katışıp dururken bu koca şehirde, şu küçücük dairenin içinde fotokopicilerden topladığı ders notları, dönem arkadaşlarının bulunduğu whatsapp gruplarından akan pdfler ile cebelleşip duruyordu. Final haftasının tam ortasındaydı. Okuduğundan anlayan biriydi ancak dananın kuyruğunun kopacağı şu günlerde zihni buruşmuş bir kâğıttan farksızdı. Hâlbuki Hukuk Fakültesinde okumak, mümeyyiz bir zihin istiyordu. Kim bilir karşısına hangi zorlayıcı vakalar final sorusu olarak çıkacaktı?

Derslerin hocaları ile arayı iyi tutmanın, onların gönülleri sıra gitmenin önemini biliyordu ancak bazen bıçak kemiğe dayanıyor, muhalif damarında kan oldukça hızlı akmaya başlıyordu. Sözü dersin esasından kaçırıp güncel siyasi meselelere getiren bir hocasıyla günün birinde bir gerginlik yaşamıştı. “Ne alakası var hocam?” diye sorudan çok bir feryada benzeyen münasebetsizce bir cümle çıkıvermişti ağzından işte. Arkadaşları cümleyi içlerinden onaylıyor fakat hocanın umumi gazabından Allah’a sığınıyorlardı. Koray’a biraz acıyarak ve biraz da kendi akıbetlerinden korkarak baktılar sonra toparlayıp gözlerini döndürdüler yuvalarına.
Bahsi geçen hocamız, Facebook’un hızlı akademisyenlerinden biriydi. Zamanının önemli bir kısmını bu önemli etkileşim havzasında geçirir, hemen hemen her gün ülke ve dünya gündemindeki meselelere dair birkaç paragraf paylaşım yapmayı kendisine vazife bilirdi. Birkaç saat içinde paylaşımı altında uzanan yorumların hiçbirini cevapsız bırakmazdı. Klavyede öfkeyle karışan harflerin, anlamsız emojilerin haddi yoktu ve tabii hesabı da.

Sanal ortamdaki reflekslerine bakılırsa işin sonu iyiye varmayacaktı Koray için. Öyle de oldu. Koray’ın sorduğu soru amfinin duvarlarından sekip bir Facebook bildirimi gibi hocanın kulaklarına vardı. Bu beklenmedik sesin nereden geldiğini tespite çalıştı Borçlar Hukuku profesörü. Yakın gözlüğünü çıkarıp masaya koydu. Bakındı, bakındı… Koray’ın şu durumdaki tek avantajı amfinin fazlasıyla kalabalık oluşuydu. Eksik dersi olan ikinci öğretimden öğrenciler de vardı o gün derste. Hocanın ekrana bakmaktan yorulmuş gözleri dolaştı karşısında oturan genç ve tedirgin gözlerde bir bir.

Koray işin sınıfa maliyetini düşündü ve “Ne alakası var hocam, borçlar hukuku ile Akdeniz meselesinin?” diye gemi azıya alarak sorusuna açıklık getirdi. Bazen pusmak yerine dikine gitmek daha avantajlı olabiliyordu nitekim. Profesör sonunda ses ve görüntü kompozisyonunu tamamladı ve hedefine kilitlendi. “Siz hangi alakayı kurabildiniz de bu alakayı kuracaksınız. Ah şu alakayı bir kurabilseniz!” diye kelimelerin son hecelerinde titreyen sesiyle Koray’a mukabelede bulundu. Olan olmuştu. Koray hem sesi hem de görüntüsü ile artık mimlenmişti. Borçlar Hukuku ile Akdeniz meselesi arasındaki münasebeti kurmakla geçecekti bu dönem belli ki.

Evin sokağa bakan penceresinden uzattı gövdesini Koray. Başını en az doksan derece kaldırmasa gökyüzünü görmesi mümkün değildi. Seneye bu zamanlar nerede, neler yapıyor olacağım acaba diye düşündü. Belki bir hukuk bürosunda dilekçeler hazırlayarak stajını tamamlayacaktı belki de bir taşra kasabasında savcı ya da hâkim olabilmek için mülakatta ter dökecekti. Bunların ikisi de tüm sıkıcılığına rağmen Koray için iyi ihtimallerdi. Tek dersten bir sene kaybetmenin vehmini zihninden uzaklaştırmak için dikkatini sokakta saklambaç oynayan çocuklara vererek ara ara yoklayan panik-ataktan kendini zor kurtardı.

Borçlar Hukuku sınavına artık saatler kalmıştı. Her öğrenci gibi aynı sorulara muhatap olacaktı lakin kâğıdı bir başka hassasiyetle okunacaktı fikrince. Ne yapsam, ne yazsam boşa gidecek diye düşündü dersin notlarında gezdirirken gözlerini. “Dürüstlük Kuralına Dayandırılan Sözleşme Benzeri Borç İlişkileri”nden “Sebepsiz Zenginleşmeden Doğan Talebin Diğer Kurumlarla İlişkisi”ne; “İfa İmkânsızlığı”ndan “Zaman Aşımı”na kadar birçok konunun altından girip üstünden çıkması gerekiyordu ama bu neticeyi değiştirecek miydi? Belki hocası onun dürüst ve açık yürekli olmasını takdir edecekti kim bilir? Bu düşünceyi güçlendirmeye çalıştı zihninde. Neticede kötü bir şey yapmamıştı. Borçlar Hukuku ile Akdeniz’deki askeri hareketlilik arasında kuramadığı alakanın kurbanı mı olacaktı?

İşin şakaya gelir yanı yoktu. Koray, kendine ilk kez bir Facebook hesabı açtı. Borçlar Hukuku profesörünün ismini arattı ve hocasıyla arkadaş olmak istedi. Aynı zamanda kendisini bir mesaj ile tanıtmanın daha uygun olacağını düşünerek kibar ifadelerle hocasını selamladı, amfideki manzarayı hatırlattı. Aslında her konunun birbiri ile alakalı olabileceğini, Borçlar Hukuku ile Akdeniz’deki son gelişmeler arasında doğrudan olmasa da dolaylı bağlantıların varlığı konusunda ikna olduğunu düzgün cümlelerle anlatmaya çalıştı. Toyluktan ileri gelen heyecanın bu olumsuzluktaki payına dikkat çekerek özrünü beyan etti. Son cümlesinin noktasından hemen sonra mahcup ve masum gülümseme emojisini de ekleyerek gönder tuşuna bastı. Çok geçmeden mesajının görüldüğüne ilişkin bir işaret aldı. Bekledi, bekledi. Mesajı gören, mesajı aldığına dair yazılı bir dönüt vermedi. “Görüldü yemek” diyordu gençler bu duruma. Koray, görüldü yemişti.

Daraldıkça daralan bu sıcak yaz akşamı vaktinde masada birbirine giren notlar, açık bilgisayar ekranı öylece kalan Koray, sıkışan göğsüne bir deva umarak çekti derinden derine nefesleri. Kalktı, mutfağa gitti, yine bir serinlik umarak açtı buzdolabının kapağını, şişelerden birinin soğuğunu kavradı.

Ne Alakası Var?

Orhan Gazi Gökçe

Kendini yüzü yıpranmış kanepeden zorla kaldırıp mutfağa attı Koray. Dermansız kolları tüm öğrenci evlerinde olduğu gibi hangi ayarda çalıştığı bilinmeyen...

Okumaya Devam Et >>

Heykel

Abdullah Veli Uçar

Yoksul ve ölümsüz bir adamdır
Üstündeki kasvetle bu heykel
Biz böyle bekâ istemeyiz,
Ölmek diliyorsan bize gel.

Okumaya Devam Et >>

Biz şairiz Velî, sakın ha asma yüzünü
Burada güneşten bize sade bir renk düşer
Sarılar gözleriyle sularlar "mucur" tarlaları
Katıksız soframıza sade bir ekmek düşer

Bilmeden konuşan bir dilleri var onların
Vermeden hep alan bir elleri var onların
Zevk için bükülen bir belleri var onların
Bizim her bir ânımıza bin bir emek düşer

Evham düşer, bohem düşer; gülen yüzler düşer
Yükte hafif sözlerimiz süzülerek düşer

Bir sözün onlarda kırk yıl hatrı yoksa eğer
Uzaklardan bir mektup geliverir aniden
Aruza maruz kalır, tutuşur kalemimiz
İşte o gün de bize şairiz demek düşer
Biz şairiz Velî, sakın ha asma yüzünü

Biz Şairiz Velî, Asma Yüzünü

Berke Acet

Biz şairiz Velî, sakın ha asma yüzünü
Burada güneşten bize sade bir renk düşer
Sarılar gözleriyle sularlar "mucur" tarlaları
Katıksız soframıza sade bir ekmek düşer

Okumaya Devam Et >>

“Ne garipti, hepimiz Halit Ayarcının elinde bir kukla gibiydik. O bizi istediği noktaya getiriyor ve orada bırakıyordu. Ve biz o zaman sanki evvelden rolümüzü ezberlemiş gibi oynuyorduk.”

“Hatırlıyor musun dostum o kahvehaneyi?”
“Nasıl hatırlamam” diye sesimi yükselttikten sonra sanki kitap okur gibi konuşmaya başladım “Kahveye her cins ve meşrepten insan geliyordu. Zengin mirasyedi, müflis veya tutunmuş tüccar, şöhretsiz şair, gazeteci ressam, yüksek memur, satranç ve dama ustaları, eski pehlivanlar, bir iki Darülfünun hocası bir yığın talebe, aktörler, musikişinaslar, hülasa her meslekten adam… Herkes bir defa rast geldiğiyle ikinci gün senlibenli olurdu. Hiç kimsenin öbüründen saklı bir sırrı yoktu. Kirli veya temiz bütün çamaşırlar ortada idi. Herkes onları istediği gibi evirip çevirir, koklar, münasip bulduğunu etrafına ehemmiyetle gösterirdi. Her fazilet, her biçarelik, hatta reziletler bile burada aynı soğukkanlılıkla, hatta icap ederse bir çeşit şefkatle muhakeme ve kabul edilirdi. … Bu kahvede neler konuşulmazdı? Tarih, Bergson felsefesi, Aristo mantığı, Yunan şiiri, psikanaliz, ispirtizma, alelâde dedikodu, çıplak hikâye, korkunç veya meraklı macera, günlük siyasi hadise, birbiriyle sarmaş dolaş, biri öbürünü yarıda bırakarak, çok yönlü, beraberinde her rast geldiğini taşıyan bir bahar seli gibi kabarık bu konuşmada beyhude ve şaşırtıcı, akar giderdi. … Hepsi çok uzun bir uykudan, bir çeşit ölümden sonra hatırlanır gibi bu kahveye gelirdi.”

“Ohoo azizim, bu dil ve insanlar hatta mekânlar eskide kaldı. Artık yeni cümleler söylemeliyiz hatta yeni dekorasyonla uyumlu, kendi konseptindeki bu mimariye benzer yeni cümleler… Kuş cıvıltısını andırır, küçük küçük, kesik kesik, tamamlanmamış…”

“Nasıl olur, insan bir yığın fikirle dolup taştıktan sonra üç beş cümlecikle nasıl iktifa etsin?”
“Asıl mesele de bu ya aziz dostum! İçteki gürültüyü bir saatin tik taklarına sığdırabilmek.”
Gürültü ve saat tik takları ile birden zamanda geriye gittim. Anlattığım kahve ile şimdi içinde bulunduğumuz kahvenin gürültüsünü kafamda birleştirdim. İki gürültü arasındaki benzerlik ve farklılıkları düşündüm. Değişen neydi? Tam kestiremedim. Halit Bey’e – her şeyi değiştiren bu enteresan adama- başvurmalıyım yine:
“İnsanın içindeki ve dışındaki gürültü hiç mi değişmez?”
“Değişmek… Değişmeyen ne var ki dostum? Yunan filozofu yüzyıllar öncesinden söylemişti bunu: İki kez yıkanamazsın bir ırmakta. Bana öyle geliyor ki ‘değişerek devam etmek, devam ederek değişmek’ gerekir.”

Nedense bugün bir yığın hatırlayış içindeyim: Hani birlikte gezdiğimiz o eski bir mahalle… Mümtaz ve Nuran’ın Hekimoğlu Ali Paşa’nın konağının çevresinde dinledikleri türkü var ya…
“Siz bir keresinde bana şöyle söylemiştiniz: ‘Her şey değişebilir hatta kendi irademizle değiştiririz. Değişmeyecek olan, hayata şekil veren, ona bizim damgamızı basan şeylerdir.’
“Nasıl hatırlamam o mahalleyi ve türküyü? Bizi biz yapan şeyler büyük kütlenin içinde bir yer altı suyu gibi akmaya devam eder, etmeli de… Fakat yüzeyde hayat da devam ediyor ve değişiyor. Bunu gözden uzak tutamazsın aziz dostum.”

Biz değişimden söz ederken kuyruk kısalmış, sıra bize gelmişti. Kolunda garip boyalar, çizimler olan yeşil önlüklü genç kız, elinde karton bir bardak ve kalemle “Merhaba” dedi. Bu merhabaya eşlik eden karton bardak, kalem ve kahve kokusu garip bir birleşim oluşturmuştu. Karton… Sanki zihnim kartonlaştı. Etraftaki herkes, her şey kartonlaştı. Kartonpiyer duvarlar, kartondan binalar, kartonumsu ilişkiler… Kahveyi de kartonda içecektik. Çağına ve muhitine ne kadar uyumlu bir kelime! Göz ucuyla Halit Bey’e –ben ağabey demeyi tercih etsem de- baktım. Minicik karton fincanda espressosunu almıştı bile. Oturacak yer için de sıra bekleyecek miyiz diye düşünürken iki gencin ayağa kalktığını gördük. Halit Ayarcı koşarak o masaya yöneldi ve hızlanarak gençlerden boşalan sandalyeye oturdu.
“Vallahi Halit Bey, çok hızlısınız.”
“Değişim hızlı olmalı aziz dostum. Zamanın ruhu bunu gerektiriyor. Bak etrafına… Her şey nasıl hızlı. Sürekli değişen şu gençliğe bak. Bilhassa bu dükkâna bak. Az önce önümüzdeki genç adam o rahat şivesiyle nasıl hızlı istedi: ‘Grande caffe latte, laktozsuz sütlü, iki damla karamel şurubu ekleyin lütfen’. Sanki ağzından söz değil nefes çıktı. Kahvenin etrafında bir yığın sinema yaratmışlar. Niçin? Çünkü bu adamlar da zamanın ruhunu yakalamışlar. Hani bizim enstitümüz de bir zamanlar bir sürü insanı oyalamış, meşgul etmiş, takdir toplamıştı. Çünkü biz de zamanın ruhunu yakalamıştık. Zaman sevgili dostum zaman… Şimdi güzel olan, rağbet gören, popüler olan bu. ‘Toplumda kalabalık neyi kabul ederse güzel olan odur.’”
Kahvesinden bir yudum aldıktan sonra devam etti:
“Bizim asrımız, bürokrasi asrıydı. Bir sürü kırtasiye ve bir yığın gereksiz insan birtakım işlere koşuluyordu. Hâlbuki bu asır, proje asrıdır; sağlam, iyi hesaplanmış detaylı bir proje ile başarısız olmak âdeta imkânsızdır. Şu farkla ki bu asırda zaman ne bizim Mübarek’in ağır aksak yürüyüşünde ne de Hayri Bey’in dükkânda sesleriyle mest olduğu ayarsız saatlerin hızında ilerliyor. Zaman koşuyor sevgili dostum koşuyor, belki bir süre sonra uçacak.”
Sözü değiştirmek istercesine mırıldandım:
“Efendim, bilir misiniz kahveyi Viyanalara kadar götüren cetlerimizmiş. Yazık ki birçok güzel şey gibi onu da yabancılara…”
Sözüm yarım kaldı:
“Aziz dostum, bırakın cetlerimizi, geçmişimizi, Viyana’yı… Sizin bu mazi marazınız… Hayatın daha doğrusu hakikatin içine girin, fokuslanın. Bakın şu mağazaya! Ne görüyorsunuz?”
“Kahve içip konuşan insanlar.”
“Hayal görüyorsunuz. Kahve içip konuşmak denemez buna, günümüzde artık kahve de konuşma da – laf diyelim buna- tüketiliyor. Tüketmek, yalnız tüketmek… Aklına gelen ne varsa söz, kitap, kültür, ideoloji, din, tarih, bilim, felsefe… Her şey ama her şey tüketim şemsiyesi altında birleşiyor. Bu içinde bulunduğumuz mabette de tüketim tanrısına ibadet ediliyor. Biz de şu an tükenen tanrının kullarıyız. Sürekli tüketmeliyiz. Geniş manasıyla tüketmek… Kendimiz ve kendimizi…”

“Siz teşebbüs fikrinden mahrumsunuz. Sonra idealistsiniz. Realiteyi görmüyorsunuz… Hülâsa eski adamsınız. Yazık, çok yazık! Biraz realist olsanız bir parça, ufak bir miktarda, her şey değişirdi.”

“Peki üstat, saatin, zamanın tüketilmesi veya tükenmesi… Tükenen zaman mıdır, biz miyiz? Geçip giden mi diye sorsam?!”
“Bırak şimdi felsefeyi! Kahvenin, keyfin tükenirkenkini lezzetini alalım. Zamanı başka zaman tüketiriz.”
Nedense bu söz üzerine Ahmet Rasim Bey ile Halit Ayarcı arasında bir köprü kurdum:

“İç bâde güzel sev ne derlerse desinler
Meyhânede yat evde ne yerse yesinler”

Sanki düşüncelerimi okudu ve ekledi:

“İç bâde güzel sev var ise akl u şu’ûrun
Dünyâ var imiş yâ ki yoğ imiş ne umûrun”

“Değişiyorsunuz Hayri Bey, değişiyorsunuz… Asıl memnun olacağınız şey bu… Yeni hayat, yeni insan… Tekrar doğmayacağınıza göre bundan başka çareniz yoktur…”

(*) 60. yaşın kutlu olsun Halit Ayarcı.

Halit Ayarcı ile Starbucks’ta*

Keramettin Topkara

“Ne garipti, hepimiz Halit Ayarcının elinde bir kukla gibiydik. O bizi istediği noktaya getiriyor ve orada bırakıyordu. Ve biz o zaman sanki evvelden rolümüzü ezberlemiş

Okumaya Devam Et >>

Duraktan ayrılmak üzere olan otobüse koştura koştura son anda yetişen krem rengi pardösülü, boz eşarplı yaşlı kadın, koşturmanın ve fazla kilolarının tabii bir neticesi olan hararetiyle nefes nefese otobüse biniyor. Arada bir yutkunarak nefesini kontrol etmeye ve bir taraftan da otobüsün orta kısımlarına doğru ilerlemeye çalışıyor. Otobüse yetiştiğine göre sabahın gözü kör olasıca trafiğinde uzun süreceği belli olan bu yolculukta tutunacak bir yer araması garip değil elbette. Bu şehrin insanına özgü aslında uykuyu tam alamamaya yorulabilecek bir sabah öfkesi herkesin alnındailk bakışta çok rahat okunabiliyor. Otobüsün her dur-kalkında birileri yâ sabır çekerken, birileri “Bu şehirde ben ne yapıyorum acaba?” diyerek hayatı sorguluyor. Ben de aynı sorgunun içinde her gün aynı saatte, bu otobüse ilk duraklardan birinde biniyor olmanın mahcup imtiyazıyla kulağımda motor sesini bastırsın diye açtığım müzik eşliğinde izliyorum manzarayı.

Yaşlı kadın kımıldamadan duran ve kendi ilerleyişine engel olduğunu düşündüğü insanlara yekten söylenmeye başlıyor. Gittikçe yükselen sesi insanların uykulu, garip bakışlarını zorla da olsa kendine çekiyor. Otobüsün orta kısımlarında gözleri ekranda, kulağında kulaklık takılı bir genç kıza yöneliyor yaşlı kadının sitemden öfkeye dönen sözleri: “Kımıldamıyorsunuz ki geçelim, ne oluyor size canım. Hadi ama ya, sabah sabah!”

Güneş, henüz kendini göstermemişken, henüz zihninin kırışığı açılmamışken, ayakta uzun bir yolculuğu da göze almışken yaşlı kadının geliyorum bak şimdi diyen öfkesinin muhatabı olduğunu omzuna ayarsız bir şekilde dokunan tombul parmaklar ile fark ediyor genç kız. Yaşlı kadının sesini hiç duymamış olacak ki aniden ekrandan başını kaldırıp, kulaklığın tekini çıkarıp kulağından, sertçe bir bakış fırlatıyor tombul parmakların sahibine, “Napıyorsun, ne istiyorsun teyze?” diyor, sesini çok da tartıp ölçemeden.
Yaşlı kadın, deminden beri düşmeyen nabzından aldığı cesaretle “ Elinizde bir telefon, bak ha dur, ne kimseyi görüyorsunuz, ne kimseyi duyuyorsunuz…” diyerek ileri doğru bir hamle daha yapıyor. Genç kızın elindeki telefon, kızın tek kulağındaki kulaklığın kablosundan da kurtularak yere düşüyor. Genç kız bir taraftan çantasını sırtına yerleştirmeye, gözünün önüne yığılan saçlarını toparlamaya çalışıyor bir taraftan da yere düşen telefonunu eğilip almak için uygun anı kolluyor. Aynı zamanda zihninden çok değil yaklaşık bir dakika içinde olup bitenleri izaha çabalıyor. Yaşlı kadınların öfkesi var da genç kızların yok mu? Onlarca ayağın arasına düşen telefonu zor zahmet eline alıp sitem dolu şu cümleyle söylüyor: “Senin de torunun on iki olsun da göreyim.”

Acaba benden başka kaç kişi “on iki” sayısını duyunca kızın lise son sınıf öğrencisi olduğunu, sınava hazırlandığını, telefonuyla da belki bir ders videosu izlediğini, notlarını bilmem kaçıncı kez okuduğunu ya da öğretmeninin “WhatsApp” üzerinden cevapladığı sorulara göz attığını o anda hemencecik anlamıştır?
Genç kızın bu içten cümlesi bana o kadar dokunaklı geldi ki bunu size tam olarak anlatamam, beklemeyin. Neden biliyor musunuz? On iki olmak öyle bir şey ki hayatın altın yıllarının sonuncusunu sanki yoğun bakım ünitesine bağlanmış gibi, sanki dünya beş şıktan ibaretmiş gibi, sanki herkes kazanıp sen elenecekmişsin gibi hissederek geçiriyorsun. Bunu on iki olmadan ne ben anlatabilirim, ne de siz anlayabilirsiniz.
Yaşlı kadının hararetine bir su serpeyim biraz da sevaba gireyim niyetiyle sesleniyorum kendisine: “Teyze; gel, gel, buraya otur sen bakalım.” Teyze önündeki birkaç kişiye daha söylenerek geliyor yanıma. Genç kız, işin içine torunlarını karıştırınca kalbi yumuşuyor sanki “Ya, sadece buna kızmıyorum ki ben, benim torunlar da aynısı!” diye söylenmeye devam ediyor. Ben telefonumu çoktan cebime koymuş, yaşlı kadının her bir kelimesini başımı sallayarak onaylıyorum. Ama gönlüm on ikiden yana, ne yalan söyleyeyim. Hele bir torunun on iki olsun, hele bir... İşte o zaman anlayacaksın sen de teyze diyorum, içimden. Gün ışıyor, otobüsün camında erken yorulan insanların nefes buğusu, on ikilere dersim var, inşallah yetişirim.

On iki

Orhan Gazi GÖKÇE

Duraktan ayrılmak üzere olan otobüse koştura koştura, son anda yetişen krem rengi pardösülü, boz eşarplı yaşlı kadın, koşturmanın ve fazla kilolarının tabii bir

Okumaya Devam Et >>

Puslu bir tango gecesinden kalan
Kızıla çalan bir şiir karanfil.
Kına sürülmüş yorgun akşamlardan
Dudaklara bir yadigâr karanfil.

Ne pişmanlık var savrulan dumanda
Ne de bir iç çekiş boğaza bakıp
Yalnızlığa taptığımız bir anda
Doğdu yangın, yalnızlıktan sıyrılıp

Sıyrıldık, tutunduk bugüne fakat
Dün gibi elbet bugün de bitecek
Yengilerimizde mayhoşluk heyhat
Yıllar geçmişin üstüne gidecek

Suyun tunca döndüğü saatlerde
Mâzi gözümüzden öyle geçecek.
Denizin efkâra battığı yerde
Gök, maviyi gözlerinden seçecek.

Karanfiller burnumuzda tütecek...

Geçmişten Geleceğe Şimdiden Notlar

Hasan Kocabaş

Puslu bir tango gecesinden kalan
Kızıla çalan bir şiir karanfil.
Kına sürülmüş yorgun akşamlardan

Okumaya Devam Et >>

Zeberced ve yâkut, uzun saçlı kız
Sihir ehli ilm ehli simyâ ve biz

Ufuklar örüp durmanın hasreti
Bizimdir bu hissin kemik ve eti

Zeberced ve yâkut, kızıl yüzlü çam
Tenim saklıyor saf sudan bir yaşam

Bin asker bin avrat bin at bin silah
Ve bir çölde başlar şedîd istilâ

Şehirler düşer simsiyah saçlara
Ve meydan kalır karnı en açlara

Yakarlar dünün durgun ahlâkını
Alırlar ve ondan tüm emlâkını

Zeberced ve yâkut, fikirler ve ses
Keser her vakit bir zamansız nefes

Yavaştan yavaştan sönen her ateş
Olur şimdi birlikte dünyâya eş

Devinmek devinmek devinmek diler
Geçen günlerin hatrına eskiler

Zeberced ve yâkut ve simyâ ve biz
Buruk boynuzun düştüğü yerdeniz

Zebercet ve Yâkut

Abdullah Veli Uçar

Zeberced ve yâkut, uzun saçlı kız
Sihir ehli ilm ehli simyâ ve biz
Ufuklar örüp durmanın hasreti
Bizimdir bu hissin kemik ve eti

Okumaya Devam Et >>

Mevsim ne bilmez; yaz olsa da üşür
Yârin ayazıyla donar aşıklar
Bir yerde efkar gördü mü üşüşür
Darağcı dalına konar aşıklar

Bin bir söz söyler, bir tek cevap bekler
Aklı sıra yârin halini yoklar
Dikeni görmez çiçeğini koklar
Tek bir tatlı söze kanar aşıklar

Para pulu dertmez, yol yordam bilmez
Hırkası düşse dönüp yerden almaz
Cömertlikte ise hiç altta kalmaz
Varı yoğu neyse sunar aşıklar

Aşıksa eğer ne yapsa yeridir
Verdiği bütün, aldığı yarıdır
Şiirden gayri her şeyde geridir
Mârifet sözdedir sanar aşıklar

Aşıktırlar; bir karalar bir aklar
Onları yalnız koca yangın paklar
Acet hiç durur mu, hemencik ekler
Zaten aşk nârıyla yanar aşıklar

Veli'ye Not

Berke Acet

Mevsim ne bilmez; yaz olsa da üşür
Yârin ayazıyla donar aşıklar
Bir yerde efkar gördü mü üşüşür
Darağcı dalına konar aşıklar

Okumaya Devam Et >>

Argümanı göğüsleyememekten nefret ediyorum. Söylediğimin dikkate alınmıyor oluşunu sezinlemekten rahatsızlık duyuyorum. En güvendiğim alanın tarumar edilmesine, o kavrayışa erişemiyor oluşuma tahammül edemiyorum. Sanki bir anda düşünce cephelerim aşılıyor, mermilerim tükeniyor, işgale uğruyorum. Zihnimin duvarlarına inen balyoz darbeleri. Adımlamalarıma çelme takan hain pusu. Olamaz. Kabul edilemez! Nasıl olurda bir başkası, hele de tanımadığım birisi, beni, bak diyorum ki beni, kaale almaz, nasıl? Kitaplardan, makalelerden bahseder ki o kişi, kütüphanelere düşman olurum. Gözümü kan bürür. Belli etmek istemediğim duygularımla, mimiksiz suratımla, manalı bakışlar atar, arada sinir bozucu gülümsememi takınırım. Heyhat. Kendiyle kavgası olana bulaşılır mı ulan! Hemen başka konuya çeviririm odağı. Karizmamı konuştururum. Mesafemi koyar beklerim. Bir yanlış yapsa da üstüne çullansam, bıçak darbelerini ardı ardına indirsem, insanların duygularına hitap edip kendimi haklı çıkarsam. Cinayetin şehveti ile derin bir soluk alıp sigaramdan uzunca üflesem... Çoğu zaman kurgusal düzeyde kalsa da neyse... Kabul görmeyişin, yetersizlik izlerinin marazları bunlar. Sevilmeyi başka yerlerde aramanın. Onayı, takdiri başkasından duymanın ve şişkin egonun. Ruhsal düzeyin anlık karşılığını almak, ansızın yakalanmak isterim. Çoşkunluğumla birleşenleri görmek ve yönlendirmek. Psikopatlık derecesine varan yönetme isteği. Ah git başımdan, uzaklaş. Seni kontrol edemiyorum. Vahşet, öfke, şiddet çağrıştırıyorsun bende. Bozuk ve eklektik duygularım ve insanlarla problemlerim, hepsi iç içe geçiyor. Çelişki yumağı. Zıtlık. Ve sürekli mücadele ettiğime dair hissiyat. Sesim duyulmadıkça artan öfke ve çığlık. Boş bakışlar yakaladığımda beliren yinelik duygusu. Tekrar. Tekrir. Ah sözlerimde boğuluşum. Ah duygu seli. Ah düşüncenin keskinliği. Kitaplardan konuşanlara düşman ediyor beni yetersizliğim. Bir cahilin bilgiye, yobazın bilime olan düşmanlığını anlayabiliyorum. Ah ne yaman çelişki. Düşmanlarımı anlayabiliyorum. Yüreğim paramparça oluyor. Kavgada yumruk sayılmaz derler. Sayıyorum. Nerede şiddet var alıyorum içime. Soysuz öfkem birikiyor. Yumak halinde. Kompakt. Özüt. Yönelmeyi bekliyorum. Kim o masum ve çaresiz? Yumruğumla ezilmeli! Kim o bana karşı çıkan? Rahmet dilemeli! Neredesin, nerede? Saklanamazsın. Bekliyorum seni kuytularda, köşelerde. Ben şerefsizim. Ben bana yönelen her büyük gölgeye düşmanım. Bekliyorum, silahımı kafana dayayıp düşüncelerini, zihnini, beynini dağıtacağım anı, bekliyorum. Tüm düşüncelerim öyle kolay mı oluştu sanıyorsun? Nasıl olur da beni alt edebilirsin. Hepsinin hatırasına dokunabileceğini mi sandın? Ulan ben ki her düşüncemi tartmışım! Ulan ben ki her düşüncemin eylemsel kurgusunu oluşturmuşum! Ulan ben ki düşündüğüm gibi yaşamışım! Yalnız, dertli, harap, bitap. Sen kimsin ulan? Beni yenebileceğini mi sandın it? Tüm canlı ve hayat dolu imgelerimi söndürdün. Tüm insansı umudumu söküp aldın. Şimdi geriye kötülükler kaldı. Tarihimin derinliklerinden gelen kötülükler. Söyleşe söyleşe düşünceden düşünceye sirayet eden karanlıklar. Katran kapladı her tarafı. Yapış yapış irin. Plastik yanığı. Kirli kan... Ulan ne yapıyorum ben kendime?

Soysuz Öfke

Arda Çelik

Argümanı göğüsleyememekten nefret ediyorum. Söylediğimin dikkate alınmıyor oluşunu sezinlemekten rahatsızlık duyuyorum.

Okumaya Devam Et >>

Pencerelerin Ardında - I

Tarık Emre Gökırmak

‎‎‏‏‎ Surreal tarzda bir deneme‎
‏‏‎ ‎
‏‏‎ ‎
‏‏‎ ‎

Okumaya Devam Et >>

Bütün Paradoksların Ortasında

Emre Can Küçükyıldız

Bütün paradoksların ortasında bir çift surat
Teki benim öteki her ışık tutulmasında farklı oranda katılaşır

Okumaya Devam Et >>

Bir Raks

Alp Kağan Cavlı

Bir raks ile başlar bu hikâyem, iyi dinle,
Sağdan sola, soldan sağa, bercest’ bedeninle!

Bir raks ki bu, bitmez gece gündüz, o serâbı

Okumaya Devam Et >>

Geceler ufku bağlıyor yeniden
Her güneş can verirken öz canına
Bedevî yüzlü kimseler sövüyor
Sövüyor geçmişin geçen yanına

Köhne kâşiflerin şeref yarası
Bizlerin aklı karşısında diner
Tahtadan bir boğâya kan parası
Ceplerinden çıkan bir avcı biner

Tâze kızlar soğuk sular içsin
Yolumuzdan azıtmadan geçelim
Bir orak bin tuhaf nebat biçiyor
Göğe bak, orda bir şehir kalmış!

Sonu gelmektedir bu eski yolun
Ama artık barut suyun sesidir
Yüze çarpan havayla sağ ve solun
Beliren bir pürüzsüz ensesidir

Bir orak bin tuhaf nebat biçiyor
Göğe bak, orda bir şehir kalmış!

Pasifik Özlemi

Abdullah Veli Uçar

Geceler ufku bağlıyor yeniden
Her güneş can verirken öz canına
Bedevî yüzlü kimseler sövüyor
Sövüyor geçmişin geçen yanına

Okumaya Devam Et >>

Seyir

Hayalini akıllarıyla sınırlandırmayan ustaların eserlerinden ilham aldığım bir parça.

Simyacızade Velî Üstad

Dijital minyatür tarzındaki ilk denemem. Geleneksel çalışmalarda gördüğüm sembolik anlatımın taklidini taşıyan bu eserde kendi soyut tarzımda minyatürlerin netliğini kavuşturmaya çalıştım.

Düzen

Zihnimizin görünmeyen taraflarındaki işleri düzenleyen elemanlardan birinin görselleştirilmesi

Dördüncü Mekan

Hayali bir ortamı elimden geldiği kadarıyla somutluğu yansıtan bir üslüpte çizdim.

Bozuntu

Dijital ve inorganik unsurların zannettiğimiz gibi sınırları olmadığını vurgulayan bir çalışmam.

Fabrika Ayarları

İnsanın aklında iz bırakan mimari yapılar, kendi sanatsal ve işlevsel tasarımları dışında taşıdıkları boşlukla da bizi etkiler. Bir ofis dairesi ile bir uçurumun farkı, insanla duvarlar arası hacmin miktarı ve şekilden gelir.

Bir Gün Daha

Kendimizi alışık olmayan bir durumda bulsak bile değişmeyen şeylerin yardımı ile yolumuzu bulabiliriz. Açık havada gün batımı, gün batımında da gölgelerin oynu kesindir.

Kanat - 1

İlk olarak müzik kapağı niyetine çizdiğim bu çalışmayı müzikten ayrı olarak sunma ihtiyacı hissettim.

Ay Huzurunda Hayaller

İnsanın düşünebildiklerinin tamamının doğada karşılığı vardır. Şu anda böyle bir iddia sunsam da bu resimde, bu konuda yeni bir fikre açığım.

Asker

Bir şehrin yıkılışının karanlık havasını resmetme çabamın sonucu.

Yansıma

Tarık Emre Gökırmak

Seyir

Hayalini akıllarıyla sınırlandırmayan ustaların eserlerinden ilham aldığım bir

Okumaya Devam Et >>

Zar zor bitirdiğim kitabı mahallenin aşağısındaki Rüstem Amca'ya gidip yenisiyle değiştirecektim. Apartmandan bir çırpıda çıkıp kendimi sokağa attım. Hava her zamankinden biraz daha soğuk, gökyüzü ise sanki gri bir fırça bulutları yalayıp geçmişçesine soluk ve boğuktu. Üşümemi yatıştırmak için kendi kendime "Üç sokak kaldı, iki sokak kaldı..." diye söyleniyordum.
Daha sokağın başındayken yoğun bir kekik kokusunu burnumda hissettim. Bu yoğun kekik kokusu Rüstem Amca'nın dükkanından geliyordu. Artık nerde bir aktar görsem nerde bu kokuyu duysam aklıma hep bu sokak ve Rüstem Amcanın dükkanı önünde sanki oraya geleceğimi önceden sezmişçesine donuk bakışlarıyla beni izleyip beklemesi gelirdi. Rüstem Amca sessiz, sakin ve de bir o kadar da okumuş ve bilgin bir insandı. İstediğiniz kitabın adını söyler söylemez size fırsat vermeden yazarıyla birlikte kitabın adını tekrar anardı. Okuduysa kitaptan bahseder - çoğu kez de okumuş oluyordu - eğer okumadıysa bile içeriğini az çok bilir ve "Henüz daha buna sıra gelmedi." derdi. Öyle düşünüyorum ki Rüstem amcanın bir okuma listesi vardı. Ama buna liste demek de pek uygun kaçmazdı; çünkü bu liste kanımca sahaftaki bütün kitaplardan oluşuyordu.
Rüstem Amca mahalle esnafı tarafından da çok sevilir ve sayılırdı. Çok konuşmaz, konuşsa da sadece gerekli yerde bir iki kelam ederdi. O yüzden kendisini diğer yaşını başını almış emekli amcalar gibi mahallenin çay ocağında havadan sudan muhabbet edip zaman öldürürken görmek pek mümkün değildi. Dükkanı önünde iki iskemle ve bir küçük masa vardı. Orada oturur sessizce mahalleliyi izler ya da gözlerini gökyüzüne dikip uzun uzun düşünürdü.
Kekiğin kokusu daha da keskinleşmişti. Rüstem Amca her zaman ki gibi dükkanın önünde oturuyordu. Selam verip daha selamımı almasını beklemeden yanına oturmuştum. Hafifçe gülümseyip başını eğerek selamımı aldı. Gözü elimdeki kitaba ilişti ama her zaman ki gibi sessizliğini koruyup benim lafa girmemi bekledi. Benimse gözlerim dükkanın içinde bu yoğun kokunun yayıldığı tavana bir iple tutturulmuş, içi kekik dolu kırmızı yazmaya takılmıştı. O sırada içeriden: "Hoş geldin Emrah, gel buyur." diye bir ses geldi. Bu Adil Abi'ydi. Adil Abi, Rüstem Amcanın yanında çalışır, ona yardım ederdi. Rüstem Amca'nın aksine Adil Abi şakacı, neşeli ve biraz da geveze bir insandı. Kalkıp içeriye doğru ilerledim ve:
"Adil Abi daha sokağın başında anlıyorum valla dükkanın açık olup olmadığını, ta oradan duyuluyor kekiğin kokusu. Rüstem Amca'nın bu kekik sevdası nerden geliyor böyle?" dedim.
Elini hafifçe kaldırıp tavana asılı içi kekik dolu yazmayı göstererek:
"Bak oradan geliyor." dedi. Her zaman ki gibi işi şakaya vurduğunu düşünmüştüm ama cevaplarken hiç olmadığı kadar ciddileşmiş ve yüzü asılmıştı. Sorarken laf olsun diye sormuştum lakin bu kadar ciddi cevaplayınca bende de bir merak oluştu. "Nasıl yani?" diye sormaktan kendimi alamadım. Adil Abi karşıdaki çay ocağına iki çay istediğini işaret etti. Bu sırada Rüstem Amca hala dükkanın önünde dalgın dalgın düşünüyordu. Adil Abi bunu fırsat bilerek anlatmaya başladı:
"Üzerinden baya zaman geçmiş ama Rüstem Amca anlattığıma içerlenir mi bilmiyorum. Şu an da duymuyor zaten. En azından benden duyduğunu söylemezsin. Neyse, iyi dinle bakalım. Rüstem amca buralı değildir. Ne burada doğmuş ne de burada büyümüş. Küçük bir köyde dünyaya gelmiş ve doğduğunda annesini, benim yarı yaşımdayken de babasını kaybetmiş. Onu amcası sahiplenmiş fakat sahiplenmek de ne sahiplenmek... Babası köyde yaşamasını, tarlada çalışıp koyun gütmesini falan hiç istemezmiş. Hiçbir iş yaptırmaz, sadece okusun; bir yerlere gelsin diye okula gönderirmiş. Üzerine düşkünmüş anlayacağın. Fakat babasının ölümüyle okulu bırakmak zorunda kalmış. Amcası da okula devam etmesine razı gelmemiş. Bir yardımı dokunsun bari diye dağa koyun gütmeye gönderir, yazları da yanında tarlaya ekin biçmeye götürürmüş. Asıl mesele de burada başlıyor. Rüstem Amcanın koyun gütmeye birlikte gittiği bir kız varmış; ismi Cemile. Kızlı erkekli tüm köyün gözü Cemile'nin üzerindeymiş. Cemile güzel mi güzel, hanım hanımcık bir kızmış. Sabahtan akşama kadar koyun güder, koyunlar yaylanırken de kekik toplarmış. Kekiğin kokusu üzerine öyle sinermiş ki Rüstem Amca Cemile'nin geldiğini kokusundan anlar, kendinden geçermiş. Hayliyle Rüstem Amca vurgunmuş Cemile'ye. Öyle ki bırak Cemile'yi, Cemile'nin babası dahil bütün köy biliyormuş Cemile'ye vurgun olduğunu. Gel zaman git zaman Cemile'nin de gözü Rüstem Amca'dan başkasını görmez olmuş. Ama Cemile'nin babası pek hoşnut değilmiş bu durumdan. Zira Rüstem Amca yetim, elinde avucunda hiçbir şeyi olmayan bir gençmiş. Zaten köy işlerini de sevmiyor, pek beceremiyormuş. O okuyamadıysa da en azından şehre gidip çalışmak istiyormuş. Giderken de yanında Cemile'yi götürmek istermiş. Cemile ne kadar Rüstem Amcaya vurgun olsa da "Babamın rızasını almadan, elini öpmeden olmaz Rüstem, Tahir Ağa'nın kızı evden kaçmış dedirtemem. Bir kere daha iste beni babamdan, rızasını al. Yine olmadı sen gidersin, biraz halin vaktin yerine gelince o zaman istersin beni babamdan. Babam belki o zaman verir." dermiş. Rüstem Amca'nın aklına hiç yatmazmış bu fikir, Cemilesiz bir adım dahi atamazmış. Bir istemiş, iki istemiş, tekrar tekrar istemiş Cemile'yi babasından fakat sonuç hiç değişmemiş hatta en sonunda gırtlak gırtlağa gelmişler Cemile'nin babasıyla. Rüstem Amca da el mahkum Cemile'nin dediğine gelmiş. Cemile'den ayrı gayrı ne yaparım diye düşünüp dururmuş ama yapmasa da babasının Cemile'yi vereceği yokmuş. Rüstem Amca neyi var neyi yoksa toplamış. Böyle dediğime bakma, Rüstem Amca'nın dediğine göre bir çift gömlek bir pantolonla beş parasız çıkmış yola. Ha! Az kalsın atlıyordum. Yola çıkmadan evvel de her zaman koyun güttükleri dağda oturdukları ağacın altında Cemileyle vedalaşmak için buluşmuşlar. Birbirlerini bekleyeceklerine dair söz vermişler. Cemile de koynundan kırmızı bir yazma çıkarıp vermiş Rüstem Amca'ya.
Araya girip hayretle:
"Hikayesi bu muymuş bu yazmanın?" diye sordum. Çaylar çoktan gelmiş hatta soğumuştu. Adil Abi hararetle:
"Bu daha ne ki? Dur bir bitireyim. Rüstem Amca gelmiş şehre, tutmuş bir işin ucundan. İyi de kazanıyormuş. Halinden memnunmuş fakat bir taraftan da haliyle aklı hep Cemiledeymiş. Bir an önce kavuşmak istiyormuş. O yüzden gecesini gündüzüne katıp durmadan çalışmış. Allah'tan işleri de hep rast gitmiş, çok kazanmış. Cemile'nin hasreti de dayanılmaz olunca köye dönmeye karar vermiş. Birkaç işini hallettikten sonra tutacakmış köyün yolunu. Lakin tam o sıralar köyden bir mektup gelmiş. Rüstem Amca mektubu okuduğuyla yerle bir olmuş, yıkılmış. Çünkü mektupta Cemile'nin babasının Cemile'yi yan köyden bir ağaya verdiği yazıyormuş."
Bir anda kendimi bir boşlukta hissetmiş, donup kalmıştım. Ama Adil Abi hararetle anlatmaya devam ediyordu:
"Rüstem Amca ilk başta kendini yiyip bitirse de sonrasında buna inanmak istememiş. Bu haberin asılsız olduğunu, kendine yalan söylendiğini düşünmüş çünkü mektubu gönderen amcasıymış. İşin aslını astarını öğrenmek için hemen köydeki yakın bir ahbabına bir mektup yazmış. Bu sırada da işlerinin çoğunu halledip köye dönmek üzere hazırlanıyormuş ki daha mektubu göndereli iki gün olmadan dostundan mektup gelmiş. Arkadaşı orada üzülmesin, bir deliliğe kalkışmasın diye Cemile'yi everdiklerini söylememiş Rüstem Amca'ya ama durum bundan da vahimmiş. Cemile babası onu bir başkasına verdikten sonra bunu hazmedemeyip Rüstem Amca'nın hasretinden hastalanmış. En sonunda geride Rüstem Amca'ya " Rüstem’im, ben sözümü tutamadım, sen beni affet." yazılı bir not bırakıp kendini asmış. Rüstem Amca işte o gün yemin etmiş bir daha köyüne dönmemeye. Hâlâ nerelisin diye sorsan söylemez, İstanbulluyum der, geçer. İşte o gün bugündür o kırmızı yazma da öylece asılı durur o tavanda."
Bunları duyunca gözlerim dolmuştu. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Az kalsın elimdeki bardağı sıkmaktan kıracaktım. Tek kelime dahi etmeden kendimi sokağa atmıştım. O günden sonra da Rüstem Amca'ya daha sık uğrar oldum, ama bunun konusunu hiç açmadım.
Yaklaşık iki haftadır uğrayamıyorum Rüstem Amca'nın yanına. Geçenlerde mahalleden bir haber geldi, benim odam da kekik kokar oldu. Duyunca şaşırıp kaldım. Rüstem Amca köyüne döndü dediler. Garip olansa hiç kimsenin Rüstem Amca'nın köyüne döneceğinden haberi yokmuş. Hatta Rüstem Amca'nın kendisinin bile. Ne döneceğinden ne de döndüğünden...

Kekik Kokar Odam Benim

Berke Acet

Zar zor bitirdiğim kitabı mahallenin aşağısındaki Rüstem Amca'ya gidip yenisiyle değiştirecektim. Apartmandan bir çırpıda çıkıp kendimi sokağa attım. Hava her zamankinden biraz daha soğuk, gökyüzü

Okumaya Devam Et >>

Solomonlar tahtı
En aziz soyla mukîm.
Kavrulan ten yücelip
Rûhu olmuş seherin.
"Hayle" günlerce susup
Soracak şimdi: "Bu kim?"
Günahından bize ne
Arp çalan zencilerin?

Mâvi Nil gözleridir
Bazı günler gecenin
Bazı günlerse melik
Bir yüzüktür yalnız.
Menelik'ten kalmış
Saba karnında cenîn
Anlatır öyküsünü
Köleleşmiş bir kız...

Şarkımız şarkısıdır
Geniş alnında ziyâ
Bir Necâşî ölmüş
Yüzünüzden bildik
Ebreheyken dedemiz
Bizi sevdin gûyâ
Ama sen insanken
Biz, İncil'dik...

Bir Habeşistan Şiiri

Abdullah Veli Uçar

Solomonlar tahtı
En aziz soyla mukîm.
Kavrulan ten yücelip
Rûhu olmuş seherin.
"Hayle" günlerce susup

Okumaya Devam Et >>

antik kardinaller toplantısının demir kulplu testisinden
sıvı alfabesini döken pişmanlık dolu testis
böğürtlen kokulu kızıl korkuluktan atlayıp
dalgalı geçmişin vaftizden kaçan tomurcuklarıyla
doldurup içini iktidarsız deniz atlarınca kuşatılmış vadide
aşınma bayramını coşkulu unutma kartpostalına sığışmış
gölgeli grameriyle yalnızlığın
iğne deliğini cins eliyle yoklayan
ergen akyuvarı gibi uzunca aldanışıyla kutluyor
anlamsız göz dizilerinin özne katili ameliyathanesinde
şeffaf bir doktorun organ nakli operasyonuna gönüllü
hayatla bütün bağlaçlarını koparmış kaygan dilini
yaşadığı geoit memenin iradesine yapıştırmış
yalnızlığın grameriyle yeri çekimliyor kronik Cioran

ben artı nesne artı yüklem eşittir keder
sen artı nesne artı yüklem eşittir kırgınlık
o artı nesne artı yüklem eşittir nefret
biz artı nesne artı yüklem eşittir hasret
siz artı nesne artı yüklem eşittir ölüm
onlar artı nesne artı yüklem eşittir kayıtsızlık

saklanacak delik bulamayan yılanın çamurlu erkekliği
ağızda sakız dilde eşşek şakası özde onurlu erkekliği
gama güneşinin kuzey kutbunda
bütün tanrılar acıma bakıp hüzünlendiler
kahırdan da çelişkili toz tanelerine ayrışıp
mutsuz aile sofralarına karış karış yağdılar
aşk devletimin tıfıl Pinochet'i
elastik bitki korusunda hilal taktiğiyle batan hülya
kan karası Afrika'nın sahra morgunda bekleyen
yazılmamış kitapların sofistike kapakları
idealist yirmilerin dikteci izahı harfiyen yalan
anladın işte terk edip bütün sayfaları
sonunda kutsal kitabın yeşil örtüsünü
incili kaftan gibi geçirip tepene adım adım
beğendiğin bir dilde yapayalnız defnedilip
mermerden vasiyetini vaziyetine harc edeceksin
öldüğün yerden vergi dairesine düşecek ruhun
bulunma hali bedelini fısıltılı sevişmelere
Van Gogh ve Çığlık estetiğinde bir delirmeyle
İskender'in küçük hücrelerindeki alçak kansere
s*ktirler çeke çeke ve de annesinin elini bırakan
ukala kaybolmaların çocuksu kederiyle ödeyeceksin

sana yönelmek kabrimde heyelan
seni belirtmek toprağımda açan çiçek
sende bulunmak içten bir rahmet dileği
senden ayrılmak gömüldüğüm mezarlık
sen İsa’nın gökten indiği günsün

'para normal' olaylar düpedüz yaşadığın
ciğere kadar işgalci biyonik veznedar ikazları
saman yolunun her iki yanında çelik plaza
gökyüzümde ayıplanmış kuşların firari uçuşu
şairlerini madeni Kabe ile boğan bir memleket
her gün başka Kemal aramaya mecburdur
ivedilikle parçalanmış Coltrane'in saksafonu
do sesi camdan atlayıp cehennem do'luyor
çoğul eki gözünde apokaliptik şeriyle
modern ötesi ışınını fener dilli haşerelerin
karabataklık çukurundan ödünç almış
mutsuzluk gerillasını vampirvari zehirliyor
dünya kadar savaştan yalnız yalnızlık doğuyor
çatıştıkça çatışıyor kamera lensleri kan revan
mankenden bir ordu zihinler patlatıyor meydanda
gerçeğe göz yummuş seni izliyor işaret levhası
azami sevgi sınırını aşarak bilinçsizce kurban ettim
takvimlere sığdırılamayacak günleri
sen de biliyorsun yalnızlığın masmavi kelimelerini
kirpiklerinden fışkıran şairene sözleri
ve bir sefer tanrılaşsam yegane yaratımım olacağını
sen de duyuyorsun vagonların acı yakarışını
hissediyorsun kalabalığın itici sıcaklığını
ve gözlerinde oynayan her dramın
yörüngeme sualsiz katılan bir hayal olduğunu
sen de biliyorsun

YALNIZLIĞIN GRAMERI

Emre Can Küçükyıldız

antik kardinaller toplantısının demir kulplu testisinden
sıvı alfabesini döken pişmanlık dolu testis
böğürtlen kokulu kızıl korkuluktan atlayıp
dalgalı geçmişin vaftizden kaçan

Okumaya Devam Et >>

Zehîrinin kelam olmuş rüyâsı zindandır
Yeşil vahâlara benzer yüzün, bi’ vâveylâ!
Sevilmeyenlere “Ânestü nâra!” isyandır…

Çölün de sâhibi Allah mı yoksa kul Leylâ?
Bilinmezin, bu girift bahçesinde ziyandır…

Denizlerin köpüğünden yarattı tanrı seni
Güzelliğin kanatır mâhı, doğmadan yaralar
Ve Afrodit bile kıskandı oldu, gayrı seni!

O çeşminin ki siyâhında kaybolur karalar,
Ki ruhu öldü Manât’ın, görünce ayrı seni!

Ereşkigal seni an gördü, leblerin vurdu!
Günâhı boğdu o mahmur ışıkla, gözleri kör!
Kıyâmetin sonu, mehtaplı seslerin yurdu…

Onulmayan bakışından yanan bu gözleri gör!
Satürn buyurdu ve sensiz geçen zaman durdu!

Ki saçların karasından süzüldü katranlar,
Görünmeyen o güzel sîmanın silahları çok!
Benim şu rûhumu mâktul olan melek anlar…

Görünmeyen o güzel sîmanın ilahları çok!
Zülüflerin, ki boyun eğdi tüm hükümranlar…

MYTH-I

Alp Kağan Cavlı

Zehîrinin kelam olmuş rüyâsı zindandır
Yeşil vahâlara benzer yüzün, bi’ vâveylâ!
Sevilmeyenlere “Ânestü nâra!” isyandır…

Çölün de sâhibi Allah mı yoksa kul Leylâ?

Okumaya Devam Et >>

2017 yılında çekimlerini bitirip festival yolculuğuna başlayan Düş Yüzeyi filminin setinden birkaç kareyi sizinle paylaşmak istedim. Yıllar sonra bu fotoğraflara dönüp baktığımda aslında filmin hissiyatına ne kadar yakın olduklarını fark ettim. Yakın zamanda filmin kendisini de bu sitede paylaşmak niyetindeyim. Bu fotoğrafları hem filmin hissiyatını anlatması hem de filmin kendisini de paylaşacağımı duyurmak için yükledim.
Pek yakında Düş Yüzeyi ile görüşmek üzere

Anadolu Taşrasında Bir Gençlik

Ahmet Faruk Arslan

2017 yılında çekimlerini bitirip festival yolculuğuna başlayan Düş Yüzeyi filminin setinden birkaç kareyi sizinle paylaşmak istedim. Yıllar sonra bu fotoğraflara dönüp baktığımda aslında

Okumaya Devam Et >>

Susku, en ücra yerlerindeydi haykırışların
İki ayrı kalıpta yalnızdı bedenlerimiz
Eziliyorduk altında engin yakarışların
Geceyi anbean örtünüyordu hırçın deniz

Ölen ölmüştü, fakat yaşatan bizdik onları
Sarsak bir kabulleniş çıkmazdı dudaklarımdan
Sindirmekse ağır geliyordu kırgın sonları
Eskitilmiş yıllar, süzülürdü yanaklarından

Dargınlığın pençesinde perde perde solmuştun
-ihanetlerin varlığı, yıpratıyordu seni-
Bilmezlerdi, ben huzuru kefenlerde bulmuştum
-mezar taşlarına sorsalar, anlatırlardı beni-

Hırçınlığımda, kırdım kanatlarını kuşların
Nakşettim yakamozları yalvaç bakışlarıma
Öyle ki savruk renkleri arasında baharın
Zemheriler bile öykünürdü kışlarıma

Yağmurları ıslatan şafak her daim sendeydi
Kimseler bilmezdi ama kurak ıssızlığını
Arşa eğildi dağlar; anladım hakikat neydi,
Yaşam uğruna feda edince yalnızlığımı

fakat şimdi güneşler doğuracaksın, dön bir bak
Kardelenlerdir açacak yanıma vardığında
O bitimsiz parmak uçlarında ay tutulacak
ve Ehrimen secde edecek Hürmüz varlığında

Minerva ile Saat 17 Konuşmaları

Hasan Kocabaş

Susku, en ücra yerlerindeydi haykırışların
İki ayrı kalıpta yalnızdı bedenlerimiz
Eziliyorduk altında engin yakarışların
Geceyi anbean örtünüyordu hırçın deniz

Okumaya Devam Et >>