MYTH-I

Zehîrinin kelam olmuş rüyâsı zindandır
Yeşil vahâlara benzer yüzün, bi’ vâveylâ!
Sevilmeyenlere “Ânestü nâra!” isyandır…

Çölün de sâhibi Allah mı yoksa kul Leylâ?
Bilinmezin, bu girift bahçesinde ziyandır…

Denizlerin köpüğünden yarattı tanrı seni
Güzelliğin kanatır mâhı, doğmadan yaralar
Ve Afrodit bile kıskandı oldu, gayrı seni!

O çeşminin ki siyâhında kaybolur karalar,
Ki ruhu öldü Manât’ın, görünce ayrı seni!

Ereşkigal seni an gördü, leblerin vurdu!
Günâhı boğdu o mahmur ışıkla, gözleri kör!
Kıyâmetin sonu, mehtaplı seslerin yurdu…

Onulmayan bakışından yanan bu gözleri gör!
Satürn buyurdu ve sensiz geçen zaman durdu!

Ki saçların karasından süzüldü katranlar,
Görünmeyen o güzel sîmanın silahları çok!
Benim şu rûhumu mâktul olan melek anlar…

Görünmeyen o güzel sîmanın ilahları çok!
Zülüflerin, ki boyun eğdi tüm hükümranlar…