Yüreğimi Avuçluyorum

Yüreğimi avuçluyorum. Ellerimde yıldız tozu. Parmaklarımda yalımları. Bakışlarımda beliriyor bahar. İçiyorum doyasıya. Hayatı yudumluyorum. Acılara göğüs gerip mutluluğu müjdeliyorum, Tanrısız. Göğsümde açıyor, karanfil. Adımlarımda cemre coşkusu. Yurdumda yediveren. Bugün, kavgasız uyanıyorum. Ne basın açıklaması ne de katliamlar var usumda. İnsanın, insana düşmanlığı nedendir, diyorum?

Acılarla beslenenlere set çekiyor, ölümü kutsayanları lanetliyorum. Lanet yakışmaz dilime, biliyorum. Sevmek, felsefemdir. Ayrıştırmadan, öteki demeden. Ekmeğimi paylaşıyorum. Umudumu. Bölüşüyorum ne varsa, insanı bölmeden. Suların akışı, dağların heybeti, gökyüzünün maviliği neden yetmez, diyorum. Yetimin hakkını, garibin düşünü, yoksulun soluğunu yüklüyorum omzuma. Kimin kursağında kalmamış, kimin elinde paralanmış, kimce kesilmişse düşman belliyorum. Kızmayın dostlarım! Dostu da düşmanı da biliyorum. Yalnızca aldırış etmiyorum namerdin sözüne, kin tohumu saçanlara ve paranın türküsünü çığıranlara. Yabancısıyım; topraktan, gökyüzünden ve memleketten söz açmayan türküye. Türkü de denir mi böylesine? Cümle ozandan devralmayana, devrolmayana…

Gölgelenmez yüzüm, eğilmez başım, çökmez dizim. Umut türküsü bildiğim, dilime dolanan özgürlük. Sencedir, bizcedir, sözcedir…